«Στις 8 Μαρτίου κατεβαίνουμε στον δρόμο! Διαδηλώνουμε και απεργούμε μαζί με τις συναδέλφισσες, τις γειτόνισσες, τις συμφοιτήτριες και τις συμμαθήτριές μας, δίνουμε αυτήν τη μάχη ενωτικά και συλλογικά. Για να μη χρειαστεί ποτέ ξανά καμιά από εμάς να σηκώσει το βάρος της καταπίεσής της μόνη της!» διακηρύσσουν οι γυναικείες συλλογικότητες που διοργανώνουν την πρώτη φεμινιστική απεργία στην Ελλάδα με συμμετοχή της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και άλλων φορέων.
Η νομοθεσία για την απαγόρευση των εκτρώσεων στην Πολωνία και η έξαρση των γυναικοκτονιών στην Αργεντινή το 2016 προώθησαν έκτοτε σε πολλές χώρες αυτήν τη μορφή αγώνα στο πλαίσιο του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, ο οποίος ως θεσμός κλείνει φέτος τα 110 χρόνια.
Εντούτοις, η πρώτη γυναικεία μαζική απεργία συνέβη στην Αγία Πετρούπολη στις 8/3/1917, με τις διαδηλώτριες που πρωτοστάτησαν –εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία‒ να απαιτούν ψωμί, ειρήνη και τερματισμό του πολέμου σαν άλλες Λυσιστράτες!
Το διάσημο «φεμινιστικό», τρόπον τινά, θεατρικό του Αριστοφάνη εστιάζει με όρους κωμωδίας μεν, απολύτως ρεαλιστικά δε στον κοινωνικό αντίκτυπο μιας γενικής απεργίας διαρκείας γένους θηλυκού και όχι μόνο στο ερωτικό πεδίο...
Πολυτέλεια, πράγματι, η χαλάρωση για μια γυναίκα σε μια χώρα που φιγουράρει τελευταία στην Ε.Ε. στον Δείκτη Ισότητας των Φύλων, με τους Έλληνες άντρες να εμφανίζονται από τους πλέον απρόθυμους να μοιραστούν ανατροφή παιδιών (53%) και δουλειές του σπιτιού (μόλις 16%!).
«Οργανώνουμε την απεργία σε σπίτι και δουλειά! Διεκδικούμε ίση ζωή με ίσα δικαιώματα... Stop στις γυναικοκτονίες, όχι στον σεξισμό, την έμφυλη βία και τις διακρίσεις... Οι περισσότερες από εμάς είτε εργαζόμαστε με ελαστικές σχέσεις εργασίας είτε αντιμετωπίζουμε τη μακροχρόνια ανεργία και τη μαύρη εργασία, ενώ συχνά αμειβόμαστε λιγότερο σε σχέση με τους άντρες... Ταυτόχρονα, όσες είμαστε πάνω από 30 χρονών δυσκολευόμαστε ακόμα περισσότερο να βρούμε δουλειά, ενώ όσες εργαζόμαστε κινδυνεύουμε με απολύσεις λόγω εγκυμοσύνης, περιορισμένες ή καθόλου γονεϊκές άδειες και ανύπαρκτες υποστηρικτικές δομές μητρότητας» συνεχίζει το κείμενο της «Συνέλευσης 8ης Μάρτη».
Αυτά, όμως, δεν είναι τα μόνα άχθη μιας γυναίκας στην Ελλάδα, εργαζόμενης ή μη: «Εν έτει 2019 συνεχίζουμε να επωμιζόμαστε τις περισσότερες δουλειές του σπιτιού, αλλά κυρίως την οργάνωσή τους, την ανατροφή των παιδιών και τη φροντίδα των ηλικιωμένων, το μαγείρεμα, το καθάρισμα, τους γιατρούς κ.ο.κ. Αλήθεια, πότε ξεκουραστήκαμε τελευταία φορά;».
Πολυτέλεια, πράγματι, η χαλάρωση για μια γυναίκα σε μια χώρα που φιγουράρει τελευταία στην Ε.Ε. στον Δείκτη Ισότητας των Φύλων, με τους Έλληνες άντρες να εμφανίζονται από τους πλέον απρόθυμους να μοιραστούν ανατροφή παιδιών (53%) και δουλειές του σπιτιού (μόλις 16%!).
Όσον αφορά την εργασιακή ισότητα, το «Balance for Βetter» («Ισορροπία για το Καλύτερο»), κεντρικό σύνθημα της φετινής International Women's Day, φαίνεται πως έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει, καθώς, σύμφωνα με τη Eurostat, είμαστε «πρωταθλητές Ευρώπης» στις έμφυλες ανισότητες που αφορούν την πρόσβαση στην αγορά εργασίας.
Το ποσοστό απασχόλησης είναι 61% για τους άνδρες και 43,3% για τις γυναίκες, οι οποίες έχουν κιόλας τις λιγότερες πιθανότητες να εξελιχθούν σε ανώτερα διευθυντικά στελέχη (25% έναντι ενός μέσου όρου 33%).
Στην Ελλάδα παρατηρείται η μεγαλύτερη απόκλιση στην Ε.Ε. στο ποσοστό ανεργίας μεταξύ ανδρών (19,9%) και γυναικών (28,1%), ενώ, παρά το κλείσιμο της μισθολογικής «ψαλίδας», οι δεύτερες εξακολουθούν να αμείβονται λιγότερο (από -5% έως και - 20%) σε όλες σχεδόν τις επαγγελματικές κατηγορίες.
Δεν είναι, βέβαια, μόνο το εργασιακό. Είναι ακόμα η έξαρση της ενδοοικογενειακής βίας (που σπάνια αφορά άντρες), των βιασμών, των γυναικοκτονιών (13 καταγράφηκαν πέρσι, 3 ήδη φέτος), της βίας κατά των γυναικών γενικότερα, στην οποία κιόλας αν αντισταθούν συχνά βρίσκονται οι ίδιες υπόδικες.
Η Γενική Γραμματεία Ισότητας αναφέρει πως μόνο το 2018 στα Συμβουλευτικά Κέντρα απευθύνθηκαν 4.909 γυναίκες, 286 φιλοξενήθηκαν σε ξενώνες, ενώ η Γραμμή SOS 15900 δέχτηκε 5.088 κλήσεις.
Είναι οι έμφυλες διακρίσεις στην εκπαίδευση, στην πολιτική, στην τέχνη κ.α. η εξάπλωση ενός σεξιστικού, μισογύνικου λόγου στη δημόσια σφαίρα που καθίσταται ηθικός αυτουργός τέτοιων φαινομένων σε συνδυασμό με το νεοσυντηρητικό ρεύμα «επιστροφής» στις παλιές, καλές παραδοσιακές (δηλαδή, κλασικές πατριαρχικές) αξίες.
Εντούτοις, οι άπορες, οι άνεργες, οι χαμηλόμισθες, οι μοναχικές, οι «ξένες», οι διαφορετικές, οι μη προνομιούχες γυναίκες γενικότερα είναι σαφώς πιο εκτεθειμένες ακόμα και από τους άντρες που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση όσον αφορά την εκμετάλλευση, τη βία και τους αποκλεισμούς.
Όπως έλεγε χαρακτηριστικά η Βιρτζίνια Γουλφ, «στο μεγαλύτερο μέρος της Ιστορίας, ο Ανώνυμος Άνθρωπος ήταν μια γυναίκα».
«Δεν μπορεί και δεν πρέπει να μένουμε αδρανείς και σιωπηλές μπροστά στην καταπάτηση των δικαιωμάτων μας, στον προφανή σεξισμό που διέπει τις ζωές και την καθημερινότητά μας, συχνά σε εναγκαλισμό με τον ακραίο ρατσισμό, στον έλεγχο των σωμάτων μας και της αυτοδιάθεσής μας, στον κίνδυνο που διατρέχουμε... Αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο που θα μας χωρά όλες και όλους, εργαζόμενες, άνεργες, μαθήτριες, φοιτήτριες, ΛΟΑΤΚΙΑ, γυναίκες με αναπηρία, μετανάστριες, προσφύγισσες» διαβάζω ακόμα στο κείμενο-διακήρυξη ‒ μια προσέγγιση σίγουρα αισιόδοξη, όπως και η αναζωπύρωση του γυναικείου κινήματος στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια.
Οπότε, στηρίζουμε την απεργία των κοριτσιών και δίνουμε ραντεβού με το άλλο μισό του ουρανού την Παρασκευή στην πλατεία Κλαυθμώνος.
Την ίδια μέρα, στις 18:00, η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδος (ΟΓΕ) μας καλεί σε κινητοποίηση στα Προπύλαια, στην οποία θα συμμετέχει και το ΠΑΜΕ.
σχόλια