ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάποια στιγμή στη ζωή μου έγινα «καταθλιπτικός» για περίπου τρία χρόνια. Μέχρι τα 18 νομίζω. Το δωμάτιό και ο υπολογιστής μου ήταν η ζωή μου τότε, αφού σπάνια έβγαινα έξω. Ήξερα πως ήμουν καταθλιπτικός καθώς επίσης και τον λόγο, αλλά δεν το θεώρησα ποτέ ως «ασθένεια».Ο λόγος;Κυρίως επειδή ήμουν απογοητευμένος επειδή οι άνθρωποι δεν έβλεπαν τον κόσμο όπως εγώ. Γι’αυτό δεν ήθελα να μιλήσω σε ανθρώπους γιατί δεν έβλεπα τον λόγο να έρθουμε σε επαφή. Έχασα όλους μου τους φίλους εξ αιτίας αυτού ενώ ήμουν αρκετά δημοφιλής στο σχολείο πριν συμβεί αυτό.Δεν μπορούσα να καταλάβω πως οι άνθρωποι μπορούσαν να πιστεύουν ακόμα σε θεούς, πως δεν καταλάβαιναν ότι το σχολείο δεν έχει καμία αξία ή ότι ζούμε πάνω σε μια γιγαντιαία σφαίρα ανάμεσα σε όλα αυτά τα θαύματα πέρα από την καθημερινότητα…πως και δεν αναρωτιόνταν για όλα αυτά τα πράγματα; Αισθανόμουν πως ζούσα ανάμεσα σε τυφλούς και κουφούς ανθρώπους με τους οποίους δεν μπορούσα να επικοινωνήσω…πώς να μην αισθανόμουν κατάθλιψη;Από αυτό και μόνο καταλαβαίνει κανείς πως η κατάθλιψη είναι μια φυσιολογική αντίδραση όταν είσαι σε ένα τέτοιο περιβάλλον.