ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα τελευταία δύο χρόνια ξεκίνησα να μιλάω με μια συμπαθητική ηλικιωμένη κυρία (γύρω στα 70)που μένει σε μια γκαρσονιέρα στην πολυκατοικία που μένω κι εγώ. Είναι πολύ χαρούμενος άνθρωπος και της αρέσει να μιλάει για τα παιδικά της χρόνια· κι εμένα μ´αρέσει ν’ακούω! Ανταλλάσουμε δώρα τα Χριστούγεννα και μερικές φορές το χρόνο καλούμε η μία την άλλη για καφέ. Της κάνω και κάποιες εξυπηρετήσεις καμιά φορά, π.χ. της εξηγώ πράγματα του κινητού της (είναι μοντέρνα γιαγιά), της φτιάχνω τη σύνδεση στο ίντερνετ όταν κάτι χαλάει, και, αν κάποιο πρωινό παίρνω άδεια για να διεκπεραιώσω κάποια εξωτερική εργασία (κάποιο θέμα σε Δ.Υ. κλπ), πάντα τη ρωτάω αν χρειάζεται κάτι και έχει τύχει να της κάνω κάποιες τέτοιες εξυπηρετήσεις. Έχει φίλους και φίλες της ηλικίας της αλλά καθόλου σχέση με τον αδερφό της και τον ανηψιό της εδώ και πολλά χρόνια (δεν ξέρω τι έχει συμβεί). Είχε παντρευτεί πριν δεκαετίες και χώρισε γύρω στο 1980.Μου είπε, λοιπόν, ο φίλος μου πριν λίγες μέρες: «να δεις που θα νομίζει ότι θέλεις να τη γηροκομήσεις για να της φας το διαμέρισμα». Έπεσα από τα σύννεφα και βρήκα πολύ προσβλητικό το σκεπτικό του.. Από πού να το πιάσεις;! Λες κι όλα στη ζωή είναι δούναι και λαβείν. Λες και δε μπορεί να βοηθήσει σε πέντε πράγματα κάποιος ένα συνάνθρωπό του(και, μάλιστα, έναν ηλικιωμένο που δυσκολεύεται στο περπάτημα). Λες κι η γυναίκα είναι ετοιμοθάνατη. Λες και δεν έχει φίλους κι οικογένεια (έστω αποξενωμένη). Λες κι εγώ είμαι τέτοιος άνθρωπος κι όχι κάποιος που απολαμβάνει να είναι αλληλέγγυος;! Λες και δε με ξέρει;! Είπε ότι αστειευόταν........Κι έκτοτε μου τριβελλίζει το νου η σκέψη μήπως κι της γειτόνισσας της έχει περάσει από το μυαλό ότι έχω κάποιο υστερόβουλο σχέδιο! Βρίσκω τρομακτικό ότι μπορεί να έχει σκεφτεί ότι θέλω να την εκμεταλλευτώ.