Δεν κλαίμε δημόσια βρε. Παιδιά είμαστε;
14.3.2019 | 14:10
''Άνθρωποι''
Κλαίγοντας διακριτικά στο δρόμο και περνώντας συνοφρυωμένος κάτω από κάποιο μπαλκόνι στη γειτονιά, διαδρομή που κάνω καθημερινά για να πάω στη στάση του λεωφορείου, ακούστηκε: Δεν είναι καλά αυτός, κάτι θα παίρνει ή μεθυσμένος είναι, κοίτα το πρόσωπό του.Τη θλίψη ενός προσώπου οι ''νοικοκυραίοι'' τη μεταφράζουν μεθύσι, πιώμα ή ό,τι τους πει το άθλιο μυαλό τους.Επίσης όλοι μπορούν να σχολιάσουν αλλά κανείς δε θα πάει να πλησιάσει ή έστω να φωνάξει αν χρειάζεται κάτι, αν νιώθει καλά, αν θέλει κάτι κάποιος που είναι δυστυχισμένος.Προτιμούν να σχολιάσουν από τα μπαλκόνια τους ή απ' οπουδήποτε ακόμα και δυνατά για να ακουστούν με ύφος χιλίων καρδιναλίων και βεβαιότητα και σιγουριά ότι δήθεν ξέρουν τι σου συμβαίνει.Ευτυχώς που κάθε μέρα γνωρίζω όλο και λιγότερους ανθρώπους.Βλέπω ότι δεν αξίζει. Οι περισσότεροι τα ''ξέρουν όλα'' για σένα πριν σε γνωρίσουν καν, πριν σου μιλήσουν, ακόμα κι αν δε σου μιλήσουν ποτέ.Πάντα θα ''ξέρουν'' παραπάνω πράγματα για σένα ακόμα κι από σένα τον ίδιο.Είμαι τόσο ευτυχισμένος που απέχω από τους ανθρώπους.Ας με σχολιάζουν, ας λένε ό,τι βλακεία τους κατέβει στο κεφάλι.Το ότι απέχω είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσα να κάνω στον εαυτό μου.Μακάρι η ζωή μου να ήταν έτσι δομημένη που να μπορούσα ακόμα και να απομακρυνθώ για πάντα, να παρατήσω σπίτι, δουλειά και να ζήσω σε ένα απομακρυσμένο δάσος ή βουνό.
4