Το παράθυρο του υπνοδωματίου στο διαμέρισμα της Κάτιας Γκουλιώνη στη «γαλάζια πολυκατοικία» της πλατείας Εξαρχείων βλέπει στην οθόνη του Βοξ. Είναι ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα του σπιτιού που αναγκάζεται να αφήσει σύντομα.
Η διαδικασία μετακόμισης συμπίπτει με την έξοδο στις αίθουσες της ταινίας που πρωταγωνιστεί. Το «Ακίνητο Ποτάμι» του Άγγελου Φραντζή, λίγους μήνες μετά τη βράβευσή του από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών στο 59ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης καταφέρνει μια ακόμα σημαντική αναγνώριση, την ένταξή του στο «playlist» του HBO Europe, ενός από τα μεγαλύτερα συνδρομητικά τηλεοπτικά δίκτυα του κόσμου, με παρουσία σε 14 χώρες.
«Έχουν πέσει όλα μαζί», λέει, «η πρεμιέρα της ταινίας, ο ρόλος στο σίριαλ "Ζωή εν Τάφω", η μετακόμιση επειδή το διαμέρισμα θέλουν να το κάνουν Airbnb».
Η Κάτια –που πέρσι πήρε το βραβείο Α΄ Γυναικείου Ρόλου στα ΙΡΙΣ της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου– στο «Ακίνητο Ποτάμι» υποδύεται την Άννα, μια γυναίκα που ακολουθεί τον σύζυγό της στη δουλειά του στη Σιβηρία και εκεί ανακαλύπτουν με έκπληξη ότι είναι έγκυος, παρόλο που για μήνες δεν έχουν σεξουαλικές σχέσεις.
Η ταινία που εξελίσσεται σε ένα ταρκοφσκικό σκηνικό, στο απέραντο λευκό του χιονιού και σε ένα παγωμένο αρκτικό περιβάλλον, παρουσιάζει τη σχέση τους να μετατρέπεται σε πεδίο μάχης ανάμεσα στο ορθολογικό και το πνευματικό και τον μέχρι τότε ακλόνητο δεσμό τους να διαλύεται...
Η τέχνη μπορεί να σε κάνει και χειρότερο άνθρωπο, μπορεί να σε αφήσει και στα ίδια, αναλόγως πόσο αφήνεις να σε αγγίξει κάτι που βιώνεις στην τέχνη. Γιατί μπορεί να μην είσαι δεκτικός στο να περάσει η ίαση που μπορεί να προσφέρει η τέχνη.
— Πες μου για την Άννα της ταινίας.
Στην ταινία βλέπεις ένα απέραντο λευκό και η Άννα σταδιακά γίνεται κουκκίδα μέσα σε αυτό το λευκό απέραντο τίποτα, σχεδόν ενσωματώνεται σε αυτό. Σταματάει με κάποιον τρόπο να την απασχολεί το φορτίο που κουβαλάει, το προσωπικό της φορτίο, και αρχίζει και λειτουργεί καταστρέφοντας οποιαδήποτε αναφορά έχει, σχεσιακή, αναφορά τόπου, χώρου, χρόνου, γαλούχησης.
Σταματάει να εμπιστεύεται τις αναφορές της. Μεταλλάσσεται σταδιακά, γίνεται όπως αυτό το παγωμένο τοπίο που έχει διαλέξει ο Άγγελος (Φραντζής) να γυριστεί η ταινία.
Η Άννα μπορεί να είναι από μία τεράστια λευκή μάζα, όπως είναι το χιόνι, μέχρι ροή νερού, περνάει από απίστευτες αλλαγές μέσα στην ταινία μέχρι να καταλήξει να πετάξει όλο αυτό το φορτίο του εαυτού της.
Δεν μπορεί να κοιμηθεί, κι όταν κοιμάται βλέπει πάρα πολλά όνειρα που μετά την απασχολούν κατά τη διάρκεια της ημέρας να τα εξηγήσει. Μετατρέπει κάπως το υποσυνείδητο σε συνειδητό, βγάζει την επίστρωση της κανονικότητας, της κανονικής συμπεριφοράς ή αντίληψης, κι αρχίζει το υποσυνείδητό της να λειτουργεί σαν βασική συμπεριφορά.
Για παράδειγμα, μπορεί να σταματήσει σε μια διασταύρωση και να παρατηρεί για ώρα μια κυρία που ψάχνει στην τσάντα της, χωρίς λόγο. Μπορεί να την ενδιαφέρει ένα λουλούδι σε μια βιτρίνα και να μπει μέσα μόνο για να το αγγίξει.
Μπορεί να ξυπνήσει μέσα στη νύχτα και να κοιτάζει τα χαρακτηριστικά του Πέτρου (το συζύγου της) λες και είναι πρώτη φορά, ενώ ζουν μαζί τα τελευταία έξι χρόνια. Ξαναβλέπει από την αρχή τα μάτια του, τη μύτη του, τα πάντα.
Υπάρχει και η εγκυμοσύνη στην ταινία που ο Άγγελος τη βάζει ως αναπάντεχο γεγονός, ενώ μία εγκυμοσύνη συνήθως θεωρείται ευτυχές γεγονός.
— Είναι μία εγκυμοσύνη, όμως, υπό ειδική συνθήκη, γιατί αυτοί οι δύο, το ζευγάρι, δεν έχουν σεξουαλική επαφή για πολύ καιρό...
Έτσι είναι, και σίγουρα είναι ένα θέμα αυτό, αλλά μας ενδιαφέρει πάντα η προέλευση. Αυτό είναι και το πρόβλημα και το φορτίο που καλούμαστε να διαχειριστούμε. Δηλαδή νομίζω ότι η εγκυμοσύνη είναι μία αφορμή για την ταινία, δεν είναι το ποιος το έκανε, αλλά βλέπουμε πόσο μας αφορά η προέλευση.
Και δεν μιλάμε για την προέλευση του μωρού, το κυρίαρχο για μένα είναι πόσο βαρύ πράγμα είναι η προέλευση μιας σχέσης, του καθένα ξεχωριστά, και πόσο μας καθηλώνει σε κάτι που ενδεχομένως να μην μας επιτρέπει να κοιτάξουμε τα πράγματα με έναν καινούργιο τρόπο.
Επίσης, σκεφτόμουν ότι μπορείς να δώσεις διαφορετικές ερμηνείες, δηλαδή η εγκυμοσύνη είναι με κάποιον τρόπο ο ξένος, ότι ξαφνικά κάτι καινούργιο μεγαλώνει μέσα σου. Θεωρείται πολύ φυσικό για μια γυναίκα να μεγαλώνει ένα μωρό μέσα της, αλλά μπορεί να είναι και κάπως παράλογο να κινείται κάτι καινούργιο μέσα σου. Μπορεί να είναι τρομακτικό, μπορεί να κλονίσει ένα ζευγάρι.
Συνήθως τα ζευγάρια ενώνονται γύρω από μία εγκυμοσύνη, στη συγκεκριμένη περίπτωση συμβαίνει το αντίθετο. Αλλά όχι επειδή δεν γνωρίζουμε την προέλευση, αλλά κάτι που πάει να γεννηθεί είναι και κάτι που έχει τελειώσει συγχρόνως. Κι η αφορμή ότι δεν γνωρίζουμε ποιος είναι βγάζει όλη την προβληματική κατάσταση του ζευγαριού.
Κι η επιλογή να τοποθετήσει ο Άγγελος το ζευγάρι στη Σιβηρία, σε ένα τέτοιο μέρος όπου η θερμοκρασία είναι στους μείον 20 βαθμούς, βοηθάει να φανεί η κρίση που περνάει, γιατί το μέσα γίνεται έξω.
Οι καιρικές συνθήκες, στους μείον είκοσι, σου επιτρέπουν να νιώσεις την υπέροχη ζεστασιά όσο είσαι έξω –κι αυτό το χρησιμοποίησα αρκετά για τον χαρακτήρα της ηρωίδας– γιατί μετά από κάποιες ώρες υποχωρεί το κρύο και νιώθεις καύσωνα. Νιώθεις ότι καίει το δέρμα σου, και υπάρχει μια σκηνή που δίνεται από το σενάριο, που ζεσταίνεται τόσο πολύ που μένει με ένα κοντομάνικο μέσα στο κρύο.
Επίσης όλα αυτά τα σταλινικά κτίρια στη μέση του πουθενά ήταν τόσο βίαια με τον ίδιο τρόπο που το ζευγάρι έχει μια πολεμική κατάσταση. Πάντα οι σχέσεις έχουν μια πολεμική κατάσταση.
Αυτά τα κτίρια που ξεφύτρωναν στη μέση του πουθενά ήταν σαν σύμβολα πολέμου και από την άλλη είχαν και κάτι που ήταν εντελώς αντίθετο, δηλαδή τα μικρά φωτισμένα παραθυράκια τους ήταν σαν ευχές στον ουρανό, σαν μικρά αστέρια που ένιωθες ότι είχαν ζεστασιά, συγκριτικά με το έξω.
Σε σχέση με το τοπίο σε έκαναν να νιώθεις τόσο μικρός, ότι δεν έχεις καμία ισχύ, ότι είσαι αυτή η κουκκίδα που νιώθεις ότι είσαι στις απέραντες λευκές εκτάσεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αφεθείς σε αυτό.
— Η σκηνή που μπαίνεις στην παγωμένη λίμνη είναι αληθινή;
Ναι, είναι η σκηνή της βάφτισης που γίνεται σε μια παγωμένη λίμνη στα σύνορα Λετονίας-Ρωσίας. Υπήρχε η πρόταση να γίνει σε green, δηλαδή ψεύτικη, αλλά επιλέξαμε να την προσπαθήσουμε να είναι αληθινή.
Έκανα προετοιμασία για αυτήν τη σκηνή, συνέχισα τα χειμερινά μπάνια στην Ελλάδα –όχι σε θερμοκρασίες όπως εκεί, αλλά βοήθησε στο πρώτο σοκ– και εκεί αρχίσαμε να δουλεύουμε σε κλειστό χώρο μέχρι να έρθει η ώρα της λίμνης.
Ήταν εμπειρία που με έκανε να ξεπεράσω κάποιο όριο, φοβόμουν πάρα πολύ να την κάνω όταν ήρθε η στιγμή, αλλά με βοήθησε τρομερά στη συγκέντρωση και στην αναπνοή γιατί ένιωσα ότι ξεπέρασα ένα συγκεκριμένο όριο που πίστευα ότι είχα γύρω από τις αντοχές μου.
Υπήρχαν σκηνές αρκετά ενδιαφέρουσες με το ζευγάρι για τις οποίες κάναμε αρκετή προετοιμασία. Πάντα δουλεύουμε πολύ με τον Άγγελο με την προετοιμασία, αλλά αλλάζει από ταινία σε ταινία ο κώδικας που δουλεύουμε. Οπότε, οι πρόβες που κάναμε για το ζευγάρι ήταν με ημερολόγια χαρακτήρων πριν γνωριστούν.
Κάτι πολύ ενδιαφέρον, επίσης, που κάναμε, το οποίο είναι και για επόμενες δουλειές πηγή έμπνευσης, ήταν που δουλεύαμε σκηνές που δεν υπήρχαν στο σενάριο. Δημιουργούσαμε σκηνές που θα μπορούσαν να είχαν συμβεί μία ώρα πριν από την σκηνή που υπήρχε στο σενάριο ή μία ώρα μετά, έναν καυγά ή μία σκηνή εξομολόγησης, που μας βοήθησαν να καταλάβουμε πώς ήρθε η σκηνή του σεναρίου και τι θερμοκρασία έπρεπε να αποκτήσει. Ήταν τρομερά εμπνευστικό αυτό.
— Έχει μεταφυσικό στοιχείο η ταινία;
Για μένα ναι, αλλά επειδή στην ταινία διακυβεύεται το «πίστη-λογική» με κάποιον τρόπο, γιατί ο Πέτρος είναι επιστήμονας, ορθολογιστής, εκφράζει όλο τον δυτικό τρόπο σκέψης, και η Άννα αφήνεται σε κάτι το οποίο δεν έχει εξήγηση και πιστεύει σε κάτι που δεν έχει την προέλευση, κάτι που μπορεί κάποιος με έναν ορθολογιστικό τρόπο να το εξηγήσει.
Δεν ξέρω τι εξήγηση μπορώ να δώσω στο μεταφυσικό, αλλά πιστεύω ότι δεν έχει να κάνει ούτε με την πίστη σε ένα θαύμα, ούτε με τη λογική. Έχει να κάνει με το πόσο μπορείς να είσαι ανοιχτός και να αλλάξει το μέτρο της πίστης ή της λογικής. Κι αυτό είναι ένα θαύμα.
Δηλαδή, μεταφυσικό είναι να αλλάξεις μία λογική που έχεις γύρω από κάτι. Η ταινία σίγουρα έχει κάτι μεταφυσικό, αλλά νομίζω ότι όλα έχουν κάτι μεταφυσικό, γιατί όταν αλλάζει η λογική είναι κάτι μεταφυσικό και αυτό εμένα με κάνει να θέλω να ζω περισσότερο.
— Πιστεύεις στο μεταφυσικό;
Ναι, πιστεύω. Τον δέκτη μας τον έχουμε εξασκήσει σε πράγματα που συνηθίζουμε να βλέπουμε κάθε μέρα, αν ο δέκτης αποσταθεροποιηθεί όλα είναι μεταφυσικά. Μπορεί και κάτι που είναι πάρα πολύ απλό να είναι μεταφυσικό.
— Όπως τα όνειρα; Όταν σου στέλνουν μηνύματα, είναι κάτι που δεν το εξηγείς με τη λογική.
Και εγώ πιστεύω στα όνειρα. Υπάρχει όμως κι εξήγηση της λογικής, ο Φρόιντ το εξήγησε, είναι εσένα τι σε αγγίζει. Μπορούν να σου εξηγήσουν με άπειρους ψυχαναλυτικούς τρόπους γιατί είδες αυτό που είδες.
Η διαφοροποίηση και το μεταφυσικό είναι όταν εσύ έχεις τη διάθεση να νιώσεις περισσότερο πέρα από την εξήγηση, εσύ πώς νιώθεις για αυτό που είδες, εσένα αν σου ανοίγει ένα διαφορετικό πεδίο, για να σκεφτείς κάτι την επόμενη μέρα και να το δεις μπροστά σου αυτό να γίνεται.
Η Άννα δεν κοιμάται εύκολα, αλλά όταν κοιμηθεί βλέπει άπειρα όνειρα, έχει να κάνει με την ανάγκη της να σταματήσει να εξηγεί. Βλέπω συχνά όνειρα, αλλά οι περίοδοι που σταματάμε να βλέπουμε όνειρα είναι για μένα περίοδοι που δεν έχω επαφή με τον εαυτό μου.
— Μπορείς να διαχωρίσεις τη ζωή κάποιου καλλιτέχνη από το έργο του; Πώς βλέπεις όλο αυτό που γίνεται με τον Μάικλ Τζάκσον;
Δεν γίνεται να απορρίψεις ένα έργο ή να το πετάξεις από το μουσείο αν μάθεις ότι αυτός που το έφτιαξε δεν ήταν καλός άνθρωπος. Χρειάζεται διαχωρισμός, αλλά η αλήθεια είναι ότι εμένα με επηρεάζει.
Η μεσαιωνική κατάσταση, όμως, να κάψουμε κάποιον για τις πράξεις του είναι κάτι που δεν με εκφράζει καθόλου. Και υπάρχει ένα τέτοιο πράγμα, ψάχνουμε πάντα να βρούμε ένα εξιλαστήριο θύμα για να περάσουμε κάποιες ιδέες. Το να απαγορεύεται να ακούγεται ένα τραγούδι του Μάικλ Τζάκσον είναι φασιστικό.
Αναρωτιόμουν γιατί δεν μιλούσαν τα θύματα όσο ζούσε, αλλά ήταν ένας άνθρωπος που είχε λεφτά και δύναμη και όσο ζούσε ίσως να μην μπορούσαν να μιλήσουν. Δεν μπορώ να ξέρω αν είναι αθώος ή ένοχος, αλλά μέσα σε αυτό το πρίσμα μπορείς να δικαιολογήσεις αυτόν που λέει δεν θέλω να ξανακούσω Μάικλ Τζάκσον.
Ο διαχωρισμός που μπορώ να κάνω εγώ σε αυτό είναι στο τι εξουσία έχει κάποιος. Όσο ζούσε πλήρωσε και απαλλάχτηκε. Η εξουσία που έχει κάποιος είναι κομβικό κομμάτι σε αυτό, δηλαδή το ότι κάποιος που έχει χρήματα μπορεί ενδεχομένως να κάνει ό,τι θέλει... Από κει ξεκινάει.
— Όχι να κάνει απλά ό,τι θέλει, αλλά να μείνει και ατιμώρητος...
Ναι, αυτό ισχύει 100%, όχι μόνο στην περίπτωση του Μάικλ Τζάκσον, γενικά ισχύει. Είναι κάτι που σε φέρνει σε δύσκολη θέση όλο αυτό γιατί αναγκάζεσαι να σκεφτείς τον τρόπο που κι εσύ ο ίδιος τοποθετείσαι γύρω από τα πράγματα.
Να πεις ότι ακούς Μάικλ Τζάκσον ή όχι; Κάνουν καλά αυτοί που τον απορρίπτουν; Για μένα έχει να κάνει με την εξουσία, γιατί αν ήταν κάποιος άλλος, θα υπήρχαν φωτογραφίες παντού, θα είχε μπει φυλακή, σε κάποιον άνθρωπο με εξουσία η μεταχείριση αλλάζει.
Ένα βασικό κομμάτι είναι αυτό, ένα δεύτερο που θεωρώ ότι υστερούμε πάρα πολύ είναι πώς μπορείς να βοηθήσεις κάποιον. Η εξουσία και πόσο μπορεί να καλύψει κάποιος αυτό που έχει κάνει είναι κάτι που με εξοργίζει πιο πολύ.
Για μένα το ζήτημα δεν είναι να αναλύσουμε αν πρέπει να παίζονται τα τραγούδια του Μάικλ Τζάκσον ή οι ταινίες του Γούντι Άλεν, ή όχι, ή αν μπορεί ο πολιτικός που κατηγορείται να βάλει ξανά υποψηφιότητα, για μένα είναι η εξουσία που έχουν και πόσο ανέγγιχτοι μπορούν να μείνουν.
— Μπορεί η τέχνη να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο;
Δεν ξέρω. Μπορεί να σε κάνει και χειρότερο, μπορεί να σε αφήσει και στα ίδια, αναλόγως πόσο αφήνεις να σε αγγίξει κάτι που βιώνεις στην τέχνη. Γιατί μπορεί να μην είσαι δεκτικός στο να περάσει η ίαση που μπορεί να προσφέρει η τέχνη.
Η τέχνη είναι και μία βιοποριστική ανάγκη. Δεν πιστεύω ότι κάποιος μπορεί να προγραμματιστεί και να πει ότι «θα γίνω ένας απίστευτος άνθρωπος», όσο άμεση και να είναι η σχέση του με την τέχνη.
Φαντάζεσαι αν, όσο ασχολιόσουν, γινόσουν όλο και καλύτερος άνθρωπος, υπέροχος άνθρωπος, αλλά να πρέπει να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα γύρω από την τέχνη για να το καταφέρεις; Τι νόημα έχει αυτό;
— Μου είπες ότι φεύγετε από τα Εξάρχεια. Θες να φύγεις;
Φεύγουμε μετά από πολλά χρόνια, κι ενώ την υπεραγαπώ την περιοχή και στεναχωριέμαι που θα φύγουμε από εδώ αλλά μένω πάνω στην πλατεία και τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά.
Τον τελευταίο καιρό όλοι μας οι γνωστοί φεύγουν από δω, πρώτον γιατί δεν υπάρχει σπίτι να μείνουν, έχουν γίνει όλα Airbnb, και επίσης επειδή η κατάσταση στη πλατεία έχει ξεφύγει. Λυπάμαι πάρα πολύ που βλέπω παιδάκια που δεν έχουν να φάνε και μπαίνουν στη θέση να «σπρώξουν» ναρκωτικά παίρνοντας ένα μεροκάματο χυδαίο.
Κάτι που έχει βγει τα δύο τελευταία χρόνια και με έχει σοκάρει και είναι βασικός λόγος που πήραμε την απόφαση για να φύγουμε, είναι τα όπλα που δεν υπήρχαν παλιότερα. Παλιότερα ήταν τα μπάχαλα αλλά ήξερες πώς να κινηθείς, ήξερες τον χρόνο τους, ήξερες πώς θα μπεις στο σπίτι, ήταν καθαρό αυτό που γινόταν. Δεν είχες ποτέ προσωπική απειλή.
Πριν από μερικές μέρες κατέβηκα στο φαρμακείο κάτω ακριβώς από την πολυκατοικία για να πάρω ένα φάρμακο και σκότωσαν κάποιον μπροστά μου. Κι όταν γάζωσαν με Καλάσνικοφ το Βοξ, τρομοκρατήθηκα. Είναι διαφορετική η συνθήκη, δεν έχει να κάνει με μια φασαρία πια.
Επίσης, μαθαίνω ότι τα έσοδα από όλη αυτήν τη δουλειά που έχουν στήσει στην πλατεία –και σίγουρα δεν είναι αυτά τα παιδάκια που βλέπουμε κάτω– από λαθραία τσιγάρα και ναρκωτικά είναι τεράστια. Ντρέπομαι να πω το νούμερο που μου είπε ένας γείτονας.
Είναι απογοητευτικό όλο αυτό, υπάρχει μία πικρία που φεύγουμε. Αυτό με τα όπλα δεν το αντέχω σωματικά και ψυχολογικά. Παλιά δεν υπήρχαν ληστείες και όπλα.
Το χειρότερο είναι ότι δεν μπορείς να βρεις πια λύσεις σε αυτό δεν μπορείς να συνδιαμορφώσεις μια κατάσταση. Δεν υπάρχει χώρος για συζήτηση. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να το αλλάξεις. Όταν βγαίνουν όπλα και μαχαίρια για πλάκα δεν μπορείς ούτε καν να πλησιάσεις στην πλατεία...
Η εμπειρία μου με τους μεσίτες είναι ένα από τα πιο βίαια πράγματα που έχω περάσει, γιατί γινόσουν κομμάτι ενός μηχανισμού που είχε να κάνει με τζόγο.
Το διαμέρισμα ξεκινούσε μια μία τιμή και την επόμενη μέρα ζητούσαν διπλάσια για το ίδιο διαμέρισμα, ήταν λες και σε έκαναν τζογαδόρο-μαυραγορίτη. Σε κάνουν να νιώσεις ότι για να βρεις κάπου να μείνεις συμμετέχεις σε κάτι πάρα πολύ μαύρο και ζοφερό, κομμάτι ενός πράγματος το οποίο ακούς και λες «δεν θέλω να ξέρω».
— Έχει αλλάξει η μορφή της βίας, γιατί αυτό που ζούμε έχει έντονο το στοιχείο της βίας. Από το να σε παίρνουν τηλέφωνο και να σου υπενθυμίζουν τι χρωστάς, μέχρι το ότι έχει χαθεί η αντοχή και το τακτ στις ανθρώπινες σχέσεις. Όλοι έχουν γίνει υπερβολικά απαιτητικοί...
Δεν υπάρχει τακτ. Η απαίτηση υπήρχε πάντα, αλλά παλιότερα υπήρχε και μία τρυφερότητα μαζί με αυτή την απαίτηση. Κι όσο μεγαλώνεις έχεις όλο και λιγότερες επιλογές.
Μετά από κάποια ηλικία, το πολύ 45, το καπιταλιστικό σύστημα σταματάει να ασχολείται μαζί σου γιατί δεν μπορείς να καταναλώσεις όσο σε πιο νεαρή ηλικία, οπότε παύεις να υπάρχεις.
Αυτό το βλέπεις παντού, δεν υπάρχει κάτι που να νιώθεις ότι σε αφορά γύρω-γύρω. Αν κάνεις μία βόλτα στο κέντρο, σε πόσα μαγαζιά βλέπεις να δουλεύουν άνθρωποι που είναι πάνω από πενήντα ετών; Είναι τρομερό αυτό και πρέπει να υπάρξει ένας νόμος που να το απαγορεύει. Από τα Εξάρχεια μέχρι το κέντρο δεν βλέπεις πουθενά υπάλληλο πάνω από 50, το ποσοστό δεν είναι πάνω από 0,05%.
Παλιότερα πήγαινες σε εστιατόρια που είχαν γκαρσόνια μεγάλης ηλικίας και ήταν κάτι πολύ ωραίο. Πήγαμε τις προάλλες σε ένα βιετναμέζικο που δούλευε μια κυρία μεγάλης ηλικίας κι ήταν υπέροχο. Σκεφτόμουν πόσο ωραίο είναι να βλέπεις τη διαφορετικότητα.
Υπάρχει μία εκνευριστική ομοιομορφία η οποία έχει αποκτήσει ένα συγκεκριμένο manual που πρέπει να ακολουθήσεις. Και στο σινεμά, πόσα σενάρια βλέπεις όπου οι πρωταγωνιστές στην ταινία είναι μετά από κάποια ηλικία; Ελάχιστα. Δυστυχώς, και η ορατότητα έρχεται μόνο μέσω καταπίεσης. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει και να χειραφετηθεί.
Χαίρομαι πάρα πολύ που είμαι γυναίκα. H επιλογή να χρησιμοποιείς το αντρικό πρότυπο, αυτό το προνόμιο, για να μπορείς να επιβληθείς, δημιουργεί αυτή την εκνευριστική ομοιομορφία. Δηλαδή ότι χρησιμοποιείς μία στολή αντρική για να μπορείς να επιβληθείς και να είσαι ορατή. Αλλιώς υπάρχει ζήτημα.
Το τρέιλερ της ταινίας «Ακίνητο Ποτάμι»
Info
To «Ακίνητο Ποτάμι» θα προβάλλεται από τις 21 Μαρτίου στον Δαναό.
Σκηνοθεσία: Άγγελος Φραντζής
Σενάριο: Σπύρος Κρίμπαλης
Ηθοποιοί: Κάτια Γκουλιώνη, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Indra Burkovska, Juris Bartkevičs, Ivars Puga, Guna Zariņa, Katrīne Pasternaka
σχόλια