ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και στενοχωριέμαι που νιώθουν τόσο δηλητηριώδη για την ψυχή τους συναισθήματα. 3 χρόνια σχέση με τον άντρα μου, αυτος να με αγαπάει να τρελαίνεται, αυτοί να μην θελουν να με δουν. Αυτός να μου λεει πόσο ευτυχισμένος είναι μαζί μου, αυτοί δεν μου ειπαν ποτε μια καλή κουβέντα. Προσπάθησα πολύ να τους προσεγγίσω, ειναι οι μοναδικοί άνθρωποι που δεν καταφερα να τους φερω κοντά μου. Έχασα τον πατερα μου, καμία εκτίμηση, θαλπωρή, κατανόηση. Παντρευτηκαμε πριν ενα χρόνο, μέχρι και πριν το γάμο γκρινιαζαν και προσπαθουσαν να δημιουργήσουν προβληματα. Ο αντρας μου να τους βάζει όρια, αυτοί να του λενε τι σου εχει κάνει το σουργελο και σε σέρνει απ'τη μύτη, εγω να μην μιλαω για να μην πιαστούν στα χέρια. Ειμαι γιατρός, βλεπω πόσο μικρη ειναι η ζωή. Τον αγαπάω υπερβολικά, τον φροντίζω αλλα πάντα ειμαι για αυτους αυτη που πήρε κατι που δεν άξιζε. Νιώθω οτι είμαι ενα δώρο που ποτέ δεν ξετυλιξαν πρωτα να δουν τι είναι και μετα ας το απερριπταν, ας το πετουσαν. Κουράστηκα, εχω κρατήσει τις αποστάσεις μου πια, καταλαβαίνω οτι εχουν το δικαίωμα να μην με θέλουν. Απλα ειμαι 32, κάποια στιγμή ελπιζω να κανω ενα παιδί, πως θα φερθουν τότε. Φοβάμαι μηπως η σχεση μου με τον αντρα μου κάποια στιγμη επηρεαστεί, αν και μεχρι τωρα ειναι αψογος απέναντι μου. Δεν εχω παραδείγματα αντιστοιχων σχεσεων στο περιβάλλον μου, αλήθεια ποση αντιπάθεια τρεφουν χωρις να τους κάνω τίποτα;