Προσπάθησε να βρεις δουλειά σε κλάδο που έχει ζήτηση ακόμα κι αν δεν έχεις χαρτί πχ στον τομέα της εστίασης. Να γίνει μια αρχή να βγεις από το τέλμα. Μη ντρέπεσαι δεν είναι δουλειές αυτές που προσφέρουν , τα φυλλάδια είναι εκμετάλλευση και τα τηλεφωνικά κέντρα. Αυτοί να ντρεπονται που έχουν μάθει να προτείνουν με ποσοστά και μαύρα οι ξεφτιλες. Ποντάρουν στην απελπισία των άνεργων. Γενικά ηρέμησε και δες καθαρά που υπερέχεις και κυνήγησε το. Δεν σου μιλάω εκ του ασφαλούς. Πρέπει να σε στηρίξεις οσομπορεις
31.3.2019 | 22:12
Πόσο ακόμα;
Είμαι άνεργος πέντε χρόνια. Πέντε χρόνια απόρριψης, μου έχουν τσακίσει εντελώς την αυτοεκτίμηση μου. Δεν κάνω τίποτα, δεν προσφέρω τίποτα, είμαι σαν τους παρασιτικούς οργανισμούς. Τρέφομαι από τους άλλους, όλα τα κάνω από τα χρήματα άλλον... Και αυτός ο άλλος είναι η γιαγιά μου, μια γυναίκα 85 χρόνον που με μία σύνταξη τρέφει εμένα, την μάνα μου (ευτυχώς η αδερφή μου βρήκε πριν έναν μήνα δουλίτσα και τώρα είναι κάπως πιο ανεξάρτητη).Νοιώθω απαίσια, έχω απίστευτη πίκρα μέσα μου.Ντρέπομαι για όσα ζω και σκέφτομαι. Αντί να παρακαλάω να έχω την γιαγιάκα μου δίπλα μου όσο περισσότερο γίνεται για να την χορτάσω, για να την ζήσω, για να την έχω... παρακαλάω να είναι εδώ γιατί χωρίς αυτήν δεν θα μπορέσω να έχω σπίτι αύριο. Νοιώθω σαν τα όρνια, που περιμένουν να πεθάνει η τροφή τους, μόνο που εγώ παρακαλάω να ζήσει. Ντρέπομαι και να την κοιτάω πια, πέντε χρόνια άνεργος. Το μόνο που έκανα πρόσφατα ήταν να δουλέψω σε κάτι φυλλάδια, που από το βάρος (λόγο ενός αρκετά σοβαρού θέματος με το στομάχι) έφτασα στο νοσοκομείο στα πρόθυρα του χειρουργείου, όμως εκ θαύματος δεν έγινε.Το καλύτερο, μετά από δύο μήνες απλήρωτης εργασίας στα φυλλάδια (και μετά την ξαφνική μου παραίτηση) έπρεπε να τηλεφωνώ διαρκώς επί τρις μήνες για να πάρω 180Ε. Και θα πρέπει να νοιώθω και τυχερός που πληρώθηκα για την δουλεία μου; Και δεν λέω ρε φίλε για βόλτες, καφέδες, σινεμά. Πραγματικά σε αυτή την φάση χέστηκα. Αλλά να μπορώ να πληρώνω το νοίκι και τα έξοδα μου.Έχω χάσει πολλούς από τους φίλους μου γιατί δεν μπορώ να πάω πουθενά μαζί τους και δεν το καταλαβαίνουν. Με το παιδί που λέγαμε να πάμε για σχέση (πριν τα πέντε χρόνια) χωρίσαμε γιατί δεν μπορούσα να πάω ούτε για καφέ μαζί του, και σαφώς δεν είναι υποχρεωμένος να κατανοεί την δική μου κατάσταση. Ένας άνθρωπός στα 26 του έχει άλλες ανάγκες... και δεν είναι πως εγώ δεν τις έχω, αλλά και του τις έχω αφού δεν γίνεται...Και το πιο ωραίο, θεωρούμε και τεμπέλη, γιατί; "γιατί αν θες βρίσκεις".Πως ρε παιδιά; Πως; Και βιογραφικά στέλνω, και σε συνεντεύξεις πάω και κάρτα για εργασία έχω (να σκάω 15Ε κάθε τόσο για να έχω την ελπίδα πως ίσως από εκεί βρω δουλειά)... τι άλλο να κάνω; Δεν ξέρω πόσο ακόμη θα αντέξω αυτή την κατάσταση, κοντεύω να καταρρεύσω. Και που χρήματα για ψυχοφάρμακα... (να πούμε και την πλάκα μας).Αυτά, κάπου ήθελα να τα πω γιατί θα σκάσω...
3
