ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περναω κρισαρα ενηλικίωσης νομιζω...οχι των 18, πιστευω τωρα που ειμαι 25 ερχεται η πραγματικη ενηλικίωση και κανεις δε μας ειχε μιλησει γι αυτήν παρα μονο για τη νομικα καθιερωμενη ενηλικίωση των 18.. Δεν εχω τελειωσει με τη σχολη (απαιτητική), αν και μένουν λιγα μαθήματα, περασα πένθος οικογενειακο βαρβάτο με γονιο στο 2ο ετος, δε μιλαω καλα ξενες γλωσσες και εχω δουλέψει περιστασιακά σε γραφεια και καλοκαιρια..νιωθω παραλο που ειχα και καποια χομπυ και περασα καλα σ αυτα ότι δεν εκανα εζησα φοιτητικη ζωη, κοιταγα φωτογραφιες απο τα 2 πρωτα ετη και απορρω με τον εαυτο μου, το στυλ μου τοτε, τις "φιλες" που πηγα διακοπες εκδρομες γενεθλια μου μεν, αλλα αταιριαστες τελειως απο τοτε και με τις περισσότερες δε μιλαω καν χωρις να εχει γινει καποια παρεξήγηση απλα ηταν εγω η μερα αυτες η νυχτα.....δεν εχω κανει μια σχέση για σεξ δε το συζητω...ποτέ..περασαν αερας τα χρονια και ουτε φιλιες ουτε τιποτα..με στεναχωρεί αυτη η συνειδητοποίηση ή οτι δεν μπόρεσα να τα αλλαξω ή κανω οπως θα θελα με ταξιδια παρεες αγαπη ερωτα πχ.. σκέφτομαι να παω ερασμους να ζησω λιγη φοιτητικη ζωη ακομη και να ταξιδέψω αλλα δεν ειμαι λιγο μεγαλη; να τελειωσω να δουλέψω? Αλλα μετα μια ζωη δε θα δουλευω? Θελω να ζησω να μην εχω απωθημενα..και δεν βλέπω να γινεται αυτο..γυρίζει ο τροχος ποτε;;; καμια ιδεα να βοηθηθω; παω σε ψυχολογο αλλα οσα περασαν δεν αλλαζουν και μενα με τρωει..ξεκολλησε ποτε κανείς; ειμαι η μονη που νιωθω αυτη τη κριση; βλεπω τους γυρω μου ευτυχισμενους με πτυχια,σχεσεις, παρεα απο σχολη και λεω γτ μονο εγω ετσι και τοσο ατυχη πια; πιστεύω εμεις φτιάχνουμε το μελλον μας ως ενα βαθμο αλλα εχω χασει το πώς...η το που ξεκινας..καθε τι θα βοηθουσε κ ευχαριστω για το χρονο σας