ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν θέλω να έρθει το καλοκαίρι. Μόνο στην σκέψη ότι πλησιάζει με πιάνει σφίξιμο στην καρδιά. Για ακόμα μια χρονιά θα μείνω επί δυόμιση μήνες κλεισμένη μέσα στο σπίτι και φλερταροντας με την κατάθλιψη. Διακοπές για πολλοστή συνεχόμενη χρονιά δεν μπορώ να πάω λόγω χρημάτων, στα θα είμαι πάλι εδώ να κλαίω τη μοίρα μου και να βλέπω στα σοσιαλ πόσο καλά περνάνε όλοι οι γνωστοί μου. Πάλι θα πρέπει να αποφεύγω κάθε γνωστό που θα βρίσκω στο δρόμο για να μην χρειαστεί να απαντήσω στην ερώτηση "πως πέρασες; τι έκανες; πήγες πουθενά;". Αμ ο διαγωνισμός μαυρίσματος, άλλο θέμα και αυτό. Ο καθένας να σε ρωτάει αν μαύρισε, πόσο μαύρισε, τι ωραίο χρώμα που πήρε και τα συναφή, ενώ εσύ είσαι ασπρη σαν το γάλα. Και όταν έρχεται η στιγμή να πας για κανένα μπάνιο αυθημερόν να σχολιάζει όλη η παρέα πόσο άσπρη είσαι. Για αυτό και εγώ θα ευχηθώ να ρίχνει καρεκλοποδαρα όλο το καλοκαίρι, στιγμή να μην σταματήσει. Είμαι η μόνη που νιώθει έτσι ή υπάρχουν και άλλοι, απλώς δεν είναι στον δικό μου περίγυρο;