Πως γίνεται οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι με ψυχολογικά να σχετίζονται με την Αθήνα;Να σας πω πως γίνεται.Η πόλη αυτή είναι ένας βούρκος.Όλα τρέχουν πολύ γρήγορα,όλα είναι αναλώσιμα και δεν υπάρχει καμία ιδιαιτερότητα στις ανθρώπινες σχέσεις.Οι περισσότεροι που δεν γεννήθηκαν εκεί δεν έχουν κάποια σταθερή βάση.Οπότε αργά ή γρήγορα βαριούνται τις "επιλογές" γιατί στην ουσία είναι το ίδιο πράγμα με διαφορετικό περιτύλιγμα.Η ουσία στη ζωή όμως είναι άλλα,που η Αθήνα αδυνατεί να προσφέρει.Κσι μην αρχίσετε περί κοτσομπολιού και παρεμβατισμού γιατί ξέρω πολλές περιπτώσεις "χωριάτικης" νοοτροπίας και στην Αθήνα.Αν κάτι δε σου κολλάει καλά κάπου αλλάζεις πόλη και ξεμπέρδεψες.
6.5.2019 | 00:45
Νιωθω τοσο μονη στην Αθηνα.
Καλησπερα, ειμαι 1ο ετος στο παντειο και ειμαι τοσο απογοητευμενη απο τον εαυτο μου.βασικα αισθανομαι πως εχω αναγκη ψυχολογο..δεν εχω φιλους στη σχολη μονο γνωστους.οταν περασα Αθηνα ημουν τοσο χαρουμενη διοτι την λατρευω αυτην την πολη και θεωρω πως εχει τοσα πολλα να σου δωσει απο διαφορες αποψεις! Ομως στην αρχη εκανα παρεα με ατομα που οπως αποδειχτηκε δεν μου ταιριαζουν και τοσο..και τωρα ειμαι μονη.τελειως μονη σε μια τεραστια πολη.δεν εχω καθολου διαθεση να διαβασω ουτε να παρακολουθησω μαθηματα..αν καιθεωρω πως τωρα εκκρεμεί η ψυχικη μου υγεια.ομως ολα ειναι τοσο ψυχοφθορα για μενα.δεν εχω ορεξη για τιποτα...για την ακριβεια νιωθω τοσο απαισια να παω στη σχολη και να δω ολο αυτο τον κοσμο, νιωθω πως με τρομαζει η ιδεα του οτι θα πρεπει και παλι εγω ν προσπαθησω να κανω φιλους, και παντα να απογοητευομαι στο τελος.ειχα και εναν φιλο αθηνα που τον θεωρουσα πολυ καλο και πραγματικα τον νοιαζομουν παρα πολυ.και ακομα τον νοιαζομαι δηλαδη, αλλα αυτος ξαφνικα απομακρυνθηκε.και σε μια περιοδο της ζωης μου που ειχα τοση πολυ αναγκη μια φιλικη αγκαλια μια γλυκια κουβεντα.ενταξει μαλλον ηθελε απλως να βρει φιλους και δεν τον ενδιαφεραν οι αληθινες σχεσεις..γενικα ειμαι ατομο που θεωρω τους φιλους οικογενεια και ενα απο τα πολυτιμοτερα αγαθα της φυσης....επισης εχασα επαφες με μια κοπελα που απο την πολη που γεννηθηκα που καναμε παρεα αππ το γυμνασιο και πραγματικα με εριξ τοσο πολυ αυτο το γεγονος..για ερωτικη ζωη δεν το συζητω.παρθενα στα 20 και εκανα σεξ σε ταξιδι μου στη λαρισα φουλ μεθυσμενη τα μισα να μην τα θυμαμαι και ν ποναω για 2 βδομαδες μετα...ολα χαλια φετος..γενικα αισθανομαι πως οσο κι αν το θελω ποτε δεν θα βρω καποιον να με νοιαζεται πραγματικα, ειτε αυτο ειναι φιλικο ειτε ερωτικο πρόσωπο.και αυτο με καταστρεφει ψυχολογικα.ποτε καποιος που ηθελα πολυ δεν ασχοληθηκε μαζι μου.Δεν αντεχω αλλο δεν εχω ορεξη να ζω..θελω να βγω εξω να χορεψω να πηγαινω σε ρακαδικα που τοσο πολυ λατρευω με φιλους, να τους καλαω σπιτι μου και να μιλαμε για ωρες μεχρι το πρωι..θελω να ερωτευτω.....δεν εχω τιποτα στην αθηνα..κανεναν να με καταλαβαινει..ακομα κι οταν εβγαινα εξω λιγο παλαιοτερα παλι γυρνουσα σπιτι και εκλαιγα..μεθουσα μονη μου και εκλαιγα και ενιωθα πως δεν ηθελα να ζω...εκρυβα και κρυβω καλα την δυστηχια μου απο φιλους μου στη θεσσαλονικη.οχι πως θεωρω πως δεν θα με καταλαβουν η δεν θα προσπαθησουν να με κανουν να νιωσω καλυτερα.απλα ειναι κατι που προτιμω να το περασω μονη..μονο η αδερφη μου ξερει τον πονο μου..ο φυλακας αγγελος μου.αλλα ειναι στην αλλη ακρη της Ελλαδας δυστηχως...το ξερω πως ειναι στο χερι μου να ζωγραφισω τον παραδεισο μου και να μπω μεσα ομως θελει τεραστια δουλεια, δυναμη,προσπαθεια και υπομονη. Αν καποιος ταυτίζεται εστω και λιγο μαζι μου τον παρακαλω να δωσει λιγη παρηγορια γιατι δεν ξερω απο που να πιαστω πλεον.....
7
