ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καινούρια γνωριμία, νέα φάτσα, νέα αύρα, δεν πολυδινεις σημασία γιατί βολεύεσαι που ασχολείσαι μόνο με την παρτάρα σου τελευταία και με ότι γουστάρεις πραγματικά, και το άτομο απέναντι σου αρχίζει και σε πλησιάζει με ματιά κουταβιού, και ενέργεια 4χρονου στον παιδικό σταθμό σε φάση :θες να γίνουμε φίλοι?? Δε βαριέσαι, λες μετά από λίγο καιρό και κάνα δυο φορές που έχεις πιάσει τον εαυτό σου να φέρεται ακομψα.. Στην τελική εσένα δε θα σου άρεσε να σου φέρνουν έτσι, και το έχεις πάθει πολλές φορές, δώσε μια ευκαιρία, και τι εγινε? Και τη δίνεις. Και επικοινωνεις μια χαρά. Αλλά μετά σου ανοίγονται. Και λες, και τι έγινε, τι μπορεί να πάει στραβά, και ανοίγεται κι εσύ. Και όλα είναι ωραία, μοιράζεσαι, νιώθεις κάθε μέρα και καλύτερα. Και δένονται μαζί σου. Και λες δε βαριέσαι, αφεσου να δεθεις κι εσυ, και τι έγινε, άλλωστε είχε καιρό να συμβεί κάτι τέτοιο και το ήθελες πολύ. Και νιώθεις τέλεια, είσαι ο εαυτός σου και σε δέχονται με τα καλά και τα στραβά κι ότι έχεις να μοιραστείς είναι καλό πάντα. Και αποφασίζεις να το κρατήσεις αυτό, και να μην αφήσεις τη μαυρίλα σου όλη να το χαλάσει, να μην πληρώσει κανένας για προηγουμενες συμπεριφορές που σε πληγώσανε. Τώρα πια νιώθεις πως είσαι η καλύτερη σου εκδοχή και έχεις πολλά καλά να μοιραστείς. Αλλά όχι!! Μάντεψε... Δεν έχεις με ποιον να μοιραστεις. Έφυγε. Νύχτα. Χωρίς κουβέντα. Και δεν φταις εσύ φυσικά. Αφού "είσαι τόσο ενδιαφέρον άτομο και καλο, και απλό, και κάνεις τους αλλούς να νιώθουν χαρά, ασφάλεια και οικειοτητα. Δε φταις κι αξίζεις πολλά καλά, επειδή είσαι ειλικρινής με τους άλλους και τους δέχεσαι όπως και να χει." Η πόρτα όμως έκλεισε οριστικά, σου αρέσει δε σου αρέσει, κι ας μη φταις, και δεν ξέρεις καν το λόγο. Δε βαριέσαι.... Δε θέλω να τον μάθω. Και η πόρτα όντως έχει κλείσει. Για όλους. Καλύτερα έτσι. Απλά πρέπει να συνηθίσω να είμαι πραγματικά καλά με αυτό.