ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω κι εγώ να βγω, να περπατήσω ακόμα και χωρίς παρέα, να βγάλω φωτογραφίες, να εξερευνήσω, να φάω παγωτό στην παραλία, να κάνω πράγματα ενδιαφέροντα, να δω κόσμο. Κι όσο το θέλω άλλο τόσο μου βάζω εμπόδια, κουράζομαι, ασφυκτιώ στη σκέψη και μόνο. Ξαφνικά δε θέλω να δω κόσμο. Μου μοιάζει βαριά διαδικασία. Βαριέμαι πριν δοκιμάσω. Αποθαρρύνομαι!Ναι μπορεί να έχω και μελαγχολία... Θα σταθώ όμως στο απλό ζήτημα... πως μπορώ να πιέσω σιγά σιγά τον εαυτό μου να βγαίνει έξω, ενώ κατά βάθος είμαι άνθρωπος του σπιτιού και "couch potato" όπως λένε;