Κάπου είχα διαβάσει μια πολύ ωραία φράση. "As long as there are people around, you are never alone.". Μπορεί να μην είναι ακριβώς έτσι, αλλά στο περίπου κάτι τέτοιο έλεγε...και συμφωνώ με αυτή τη φράση.Καλοκαίρι είναι, είναι κρίμα να κάθεσαι μέσα νέος άνθρωπος, πόσο μάλλον Σαββατιάτικα...έστω και αν δεν μπορεί κάποιος φίλος/συγγενής. Μην εξαρτάσαι από αυτούς. Βγες και τράβα μια βόλτα σε όποια περιοχή γουστάρεις. Σε πληροφορώ εγώ έχω βγει άπειρες φορές μόνος τη νύχτα (καλοκαίρι βέβαια, γιατί το χειμώνα δεν σηκώνει. Είμαι κρυουλιάρης.) και έχω περάσει υπέροχα. Ειδικά τα τελευταία χρόνια που οι περισσότεροι συνομηλικοί μου έχουν κόψει τη νύχτα γιατί έχουν νοικοκυρευτεί (!), εγώ εξακολουθώ να βγαίνω. Ο κόσμος τη νύχτα είναι πιο χαλαρός αλλά και πιο genuine. Καμιά σχέση με τον ψεύτικο κόσμο της ημέρας.
25.5.2019 | 20:02
Η μοναξιά του Σαββατοβραδου
Κάθε σαββατοκύριακο, όταν φεύγει η ένταση της δουλειάς και σαν ψυχή και εγώ λέω ωραία.... Σάββατο βράδυ για ποτό.... Μέχρι που κοιτάω το κινητό. Κανείς. "Φίλοι" που όταν ήταν ελεύθεροι σε παρακαλούσαν να βγείτε τώρα... ούτε να σε φτύσουν. Κοπέλες που ούτε να σε κοιτάξουν λες και είμαι κανένα τέρας. Συγγενείς που μεγαλώσατε μαζί τώρα μοστραρουν τα μωρά τους σε ότι σοσιαλ υπάρχει. Και το μόνο που κάνεις είναι να κοιτάς το καθρέφτη και να λες... Έφτασα 34 και κατέληξα να είμαι ένα περιφερόμενο πτώμα. Χωρίς κανένα να νοιάζεται. Και αυτούς που εσύ νοιάζεσαι να μην δίνουν πλέον δεκάρα για σένα. Και τι κάνεις κάθε Σάββατο βράδυ; Περιμένεις στωικα να έρθει το πρωί της Δευτέρας και να ολοκληρωθεί ο κύκλος της σάπιας καθημερινότητας. Όπου απλά δουλεύεις για να πέσεις στο τέλος της μέρας ξερός ώστε να μην έχεις ενέργεια ούτε να σκεφτείς πόσο μόνος είσαι ούτε ότι δεν μπορεί να αλλάξει πλέον κάτι στην ζωή σου. Και οι μέρες κυλούν. Που και που σε πιάνει το παράπονο... Εγώ δεν αξίζω κάτι καλό σ αυτή την ζωή; Αλλά η στιγμή περνάει και μέχρι να το ξανασκεφτείς έχει φτάσει Σάββατο βράδυ πάλι. Και είσαι πάλι μόνος. Και όσο και να το παλεύεις η μοναξιά είναι σκληρός αντίπαλος. Δεν λέει να φύγει. Είναι σαν μια πληγή που απλά έχει ξεραθεί το αίμα πάνω της και όσο και να το ξύσεις πάντα θα αφήσει σημάδι. Και αυτό το σημάδι υπάρχει εκεί να σου θυμίζει ότι θα υπάρχει για πάντα. Απλά άστο... Θα περάσει. Και μέχρι τότε θα έρθει πάλι Σάββατο βράδυ
8
