ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι σίγουρη ότι δεν είμαι η μοναδική και δεν είναι καθόλου πρωτότυπο το πρόβλημα μου, αλλά είμαι 33, αδέσμευτη και η μάνα μου με ενοχλεί όποτε βλεπόμαστε με το παράπονο και την γκρίνια της ότι είμαι μια χαρά άνθρωπος και γιατί δεν είμαι κι εγώ ζευγάρι με κάποιον.Παράλληλα, εγώ δεν ενδιαφέρομαι για κανέναν, δεν βγαίνω με κάποιον, κανείς δεν μου την πέφτει ή φλερτάρει ή οτιδήποτε, είμαι σαν αόρατη και ενώ μου κάνει μια μικρή εντύπωση, από την άλλη δεν με πολυαπασχολεί το όλο θέμα γιατί είμαι μέσα στο άγχος με τα εργασιακά μου. Γιατί ρε παιδιά πρέπει να υπάρχει αυτό το πρήξιμο;;;; Δεν είναι ολονών ο στόχος να γίνουν ζευγάρι με κάποιο άλλο άτομο ντε και καλά. Με κάνει και νιώθω δυστυχισμένη και ανάπηρη κατά κάποιον τρόπο, χωρίς να είμαι. Γιατί εγώ εκτός του μόνιμου εργασιακού άγχους, κατά τα άλλα εξελίσσομαι σαν άνθρωπος και ζω αρκετά καλά. Γιατί πρέπει να πάρω σβάρνα τα μπαρ, τις κοινωνικές εκδηλώσεις και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, μπας και γνωρίσω κάποιον άνδρα που να του αρέσω και να μ'αρέσει και να γίνουμε ζευγάρι;;;Αφού δεν βγαίνει, τι να κάνουμε. Εϊμαι χρόνια αδέσμευτη και αρνούμαι να αγχωθώ για κάτι που δεν μου προκαλεί ούτε οικονομικό πρόβλημα ούτε πρόβλημα υγείας. ¨ωρες ώρες θέλω να ουρλιάξω, ειδικά όταν μου κάνουν ψιλουπαινιγμούς και φιλικά μου πρόσωπα και με κάνουν και νιώθω σαν κακομοίρα.Δεν θέλω να ζω έχοντας την κοινωνική προοπτική της υποψήφιας νύφης ή της υποψήφιας γεροντοκόρης σαν αόρατες ταμπέλες πάνω από το κεφάλι μου. Δεν είμαι τίποτα από τα δύο, είμαι μια νέα επαγγελματίας και θέλω να επιβληθώ στον χώρο μου και να ανελιχθώ. Γιατί δεν γίνεται αυτό κατανοητό και σεβαστό; Γιατί πρέπει στο 2019 να μας υποβιβάζουν σε τέτοιο βαθμό;Ακόμα και τώρα που τα γράφω βράζει το αίμα μου και αισθάνομαι απίστευτη γελοιοποίηση. Στο διάολο ο γάμος, τα νυφικά και τα στέφανα της κάθε κυρίας Κούλας που μας τα πρήζει με την καλοπαντρεμένη κορούλα της.