ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

βλέπω αυτό το 19 ετών να εμφανίζεται σε όλα τα δημόσια έγγραφα και αγχώνομαι. δεν τα έχω κλείσει καν. είμαι 18 ετών και 9 μηνών και νιώθω χαμένη. νιώθω γριά. νομίζω δεν υπάρχει άνθρωπος που να πανικοβάλλεται περισσότερο από εμένα όταν βλέπει τον αριθμό της ηλικίας του να μεγαλώνει. δε θέλω να μεγαλώσω, όχι γιατί περνάω καλά τώρα (μάλλον το αντίθετο!), αλλά γιατί δεν έχω καταφέρει τίποτα από όσα είχα προγραμματίσει για τον εαυτό μου. είχα στόχους που δεν έχω πραγματοποιήσει, ήθελα να είμαι πιο χαρούμενη, πιο ευτυχισμένη, να βρω κάτι που να κάνει την καρδιά μου να χτυπάει, να έχω πιο πολλούς φίλους, να γνωρίσω άτομα με ίδια ενδιαφέροντα, να βγάλω τον εαυτό μου εκεί έξω ως προς τα επαγγελματικά, να συνδυάσω τη σχολή μου με κάποια όμορφη, δημιουργική δουλειά, να μάθω να κάνω σκέιτ, να γίνω εθελόντρια, να πάω ένα ταξίδι στην κεντρική Ευρώπη με το χαρτζιλίκι που μάζευα τόοοσο καιρό, και όλα αυτά τα περίμενα από τον εαυτό μου στα 18. αντιθέτως, δεν πραγματοποίησα τίποτα, βγαίνω με τα ίδια 2 άτομα που δε μας ενώνει τίποτα, είμαι σε μια σχολή που δε μου αρέσει και δεν κάνω τίποτα παράλληλα που να με ευχαριστεί, λεφτά γενικά δεν παίζουν για να αρχίσω κάποια δραστηριότητα, δεν έχω κανέναν να πάω ταξίδι. δεν έχω κανένα να μου μάθει όσα θέλω να μάθω. νιώθω τόσο χαμένη, θα έχω τόσα απωθημενα. πάντα περιμένω πράγματα απ' τον εαυτό μου και ποτέ δεν καταφέρνω τίποτα, νιώθω λες και η πραγματική ευτυχία είναι τόσο μα τόσο μακριά. και κάθε χρόνια που σβήνω τα κεράκια λέω "τώρα δίνω καινούρια ευκαιρία στον εαυτό μου, τώρα είναι αλλιώς" και κάθε χρονιά τα ίδια. με αγχωνουν τα γενέθλια μου. με απογοητεύει ο τρόπος που ζω(?). δεν ξέρω καν αν ζω. απλά υπάρχω. πετάω τα καλύτερά μου χρόνια στα σκουπίδια. η ζωή μου είναι για πέταμα.