ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με φλέρταρε συνεχώς,το έπαιζα δύσκολη για καιρό μέχρι που έκανα στροφή και ανταποκριθηκα ξαφνικά λαμβάνοντας ένα χαμόγελο του ,όταν το κατάλαβε, που με τρέλανε δεν θα το κρύψω. Πέρασε λίγος καιρός με ανταλλαγή ματιών, χαμογελών ,κοφτων συζητήσεων (δε βοηθάει ο χώρος καθόλου) ώσπου κάποια μέρα την είδε αλλιώς ο τύπος και με έγραψε κανονικότητα. Δεύτερη μέρα, τρίτη,τα ίδια. Σαν παντελώς ξένοι. Τον κοιτούσα και κοιτούσε το ταβάνι. Τα πήρα άσχημα και εξαφανίστηκα για ένα διάστημα . Τον ξαναείδα λοιπόν έχοντας πλέον εγώ το ρόλο της ξένης και της αδιαφορης (το παίζω πολύ καλά πιστέψτε με). Και τι έκανε αυτός; Άρχισε να τρίβεται πάλι και να πλησιάζει δειλά δειλά επιδιώκοντας συνεχως να συναντηθούν οι ματιές μας . Έβλεπα στο βλέμμα του την απορία. Πολύ το χάρηκα. Όχι πάρα πολύ όμως γιατί τον θέλω λιγουλακι. Εντάξει πολύ. Οκ...παρά πολύ! Καίγομαι! Και τώρα; Πώς συνεχίζουμε;;;;;