ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν πραγματικά θα ακούστουν αστεία αυτά που θα πω αλλά είναι μια φρικτή αλήθεια για εμένα.Εντομα και εγώ μια σχέση που καλά κρατεί.Ποτε δεν τα πήγαινα καλά με δαυτα.Βασικα είμαι σίγουρη πια πως τα έντομα είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος σε αυτή την φάση της ζωής μου.Παντα έβλεπα αράχνη ,βρομουσα , σκαθάρια και έτρεχα χιλιομετρα.Αλλα πάντα ήξερα ότι κάποιος θα είναι εκεί να τα σκοτώσει ή ότι θα απομακρύνθω επειδή τα έβλεπα συνήθως έξω ή στο μπαλκόνι.Φετος ομως ήρθα αντιμέτωπη με μια σκληρή συνθήκη.Εφυγα Αθήνα για σπουδές και εκανα το λάθος να νοικιάσω ισόγειο και μάλιστα σε περιοχή δεντροφυτη..Έχω απλά ΦΡΙ-ΚΑ-ΡΕΙ!Οι κατσαρίδες(το λέω και μου σηκώνεται η τρίχα πράγματικα)πάνε και έρχονται..Ότι χειρότερο υπάρχει σε έντομο..Ειναι και κάτι τεράστιες με φτερά τέρμα αηδιαστικές.Εχω βρει αρκετές ψωφιες όταν φεύγω για την πόλη μου για μέρες και γυρίζω αλλά και ζωντανές κάτι βράδυα που σπρώχνω καταλαθος κάνα κομοδίνο και με ακούει όλο το τετράγωνο ενώ νομίζω ότι θα μείνω στον τόπο από την ταχυπαλμια μου.Το θέμα είναι ότι δεν μπορώ να της σκοτώσω ούτε καν να της μαζεψω γιατί τώρα που έφερα και απολυμαντική τις βρίσκω κυρίως ψωφιες.Πραγματικα είναι ένας εφιάλτης αυτό που ζω.Ειμαι στο πατρικό μου και μέρες τώρα σκεφτομαι τι θα κάνω μόλις γυρισω Αθήνα..Με το που ακουμπάω το κλειδί στην πόρτα η καρδιά μου καρδιοκτυπαει λες και ξέρω ότι με περιμένουν ληστές με το πιστόλι στον κρόταφο.Μην πω για τις πατέντες που ανακάλυπτω ..Βάζω μια μάσκα στο κεφάλι μου και γυρίζω το σπίτι γωνιά γωνιά να δω αν έχει κάτι τουλάχιστον μην εκτόξευθει καμία στο κεφάλι μου και εχουμε καμία λιποθυμια.Ειναι ανυπόφορο όλο αυτό το σπίτι μου είναι πια τόσο αφιλόξενο,τα χρέη πολλά ,τι βορικό τι εντομοκτόνα τι απολύμανση και πάλι οι ξεδιαντροπες να κάνουν την εμφάνιση τους.Θα αλλάξω σπιτι αλλά έχω ακόμα ένα μηνα βάσανο..Κάθε φορά που συναντω κάποια παθαίνω ένα σοκ ένα καρδιοχτύπι που κρατα δύο ωρες,μένω σχεδόν άυπνη τα βράδια από τον φόβο μου και κοιμάμαι με ανοιχτους προβολείς το βράδυ..αυτές είναι οι αντιδράσεις μου όσο ακραίες και αν είναι..Όλοι μου λένε ότι χρήζω ψυχολογικής βοηθειας αλλά όταν τους λέω ότι θέλω να πάω να τα πω σε κάποιον μήπως και απόμυθυποιησω τους φόβους μου απλά γελάνε.Ετσι ειναι η ζωή παιδιά άλλοι φοβούνται τα έντομα άλλοι την οδήγηση αλλοι το σκοτάδι κτλ ...Και ο φόβος είναι το πιο έντονο συναίσθημα δυστυχώς και δεν είναι πάντα στο χέρι σου το πώς θα τον διαχειριστεις.Καμια συμβουλή από εσάς μήπως και αποβάλλω τις φοβίες μου στα έντομα εν γένει και συνεχισω την ζωουλα μου ήρεμα και φυσιολογικα στην Αθηνά?