ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πονάς, το παλεύεις, το συζητάς με φίλους, άλλες φορές το ρίχνεις στη δουλειά μπας και ξεχαστείς. Έχεις μαζέψει τα κομμάτια σου και η ζωή παίρνει ξανά κάτι που μοιάζει με φυσιολογική ροή — και ας έρχεται που και που αυτή η φευγαλέα ελπίδα ότι θα είσαστε ξανά μαζί. Επέζησες και από αυτό εαυτέ. Και ξαφνικά τον βλέπεις με άλλη. Της κρατάει το χέρι όπως κρατούσε κάποτε το δικό σου. Τη κοιτάζει στα μάτια. Της χαϊδεύει τα μαλλιά. Ακούς γέλια και φωνές από το τραπέζι τους. Και ξαφνικά επιστροφή στο μηδέν. Στο τίποτα. Νιωθεις ένα τίποτα. Την προσεχείς. Είναι όμορφη, κοινωνική, πρόσχαρη. Μην αναρωτιέσαι λοιπόν εαυτέ που έφυγε. Μην αναρωτιέσαι που το σώμα που κάποτε ήταν δίπλα σου, πάνω σου, μέσα σου είναι πια ξένο. Και εσυ του είσαι απλά μια άγνωστη. Ένα τίποτα. Και οι αναμνήσεις και οι στιγμές και αυτές ένα απόλυτο τίποτα. Το κενό μένει. Εμμένει. Και βλέπεις όλο το χάος να μαζεύεται στο ταβάνι και να σε πλακώνει. Φαντάζεσαι τι κάνει -μαζι της- τώρα. Δεν νιωθεις. Θα το υπομείνεις και αυτό εαυτε. Ξημερώνει. Και ας θα ετοιμάζει σε άλλη καφέ και πρωινό. Ξημερώνει. Και ας εχεις τη μοναξιά να σφίγγει το στήθος σου σε σημείο που να μην νιωθεις πια ούτε τους χτύπους της καρδιάς σου. Ξημερώνει. Και ας περάσει το Σάββατό του μαζί της στα μέρη όπου κάποτε πήγαινε εσένα. Βάζεις τη τέλεια που έπρεπε να είχες βάλει μήνες πριν. Και από το τίποτα θα βρεις πάλι ψίχουλα, απομεινάρια να χτίσεις κάτι, ο,τιδήποτε. Πόνος και τίποτα για την ώρα. Αυτά έχεις. Και εκείνος έχει άλλη. Τέλεια.