ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάμαι κάτι καλοκαιρινά μεσημέρια στο σπίτι της γιαγιάς μετά το σχολείο. Το σπίτι ισόγειο, πάντα δροσερό και αερισμένο, με σκούρα μωσαϊκά παντού κατά τόπους φαγωμένα από τα πολλά σφουγγαρίσματα, ανεπαίσθητη μυρωδιά χλωρίνης και κυρίως φρεσκομαγειρεμένου φαγητού. Πατάτες γιαχνί, φασολάκια , γεμιστά και ούτω καθεξής. Με φέτα από το χωριό (δεν μας άρεσε τότε γιατί ήταν πολύ αλμυρή και δεν μπορούσαμε να φάμε πολλή) και βαρύ ψωμί ζυμωμένο από τη γιαγιά και τυλιγμένο προσεκτικά μέσα σε μια πετσέτα κουζίνας. Να τρώμε και μετά να αράζουμε στο δωματιάκι με τον παππού να βλέπουμε σειρές σε επανάληψη- συνήθως απαράδεκτούς ή ρετιρέ ή κάτι παρόμοιο. Προλάβαμε και πιο καινούργιες σειρές με τον παππού. Με το ένα μάτι έβλεπε την τηλεόραση χαμογελώντας πονηρά και με το άλλο έριχνε πασιέντζα ή μελετούσε το επόμενο δελτίο Τζόκερ. Η γιαγιά μας έφερνε καρπούζι και μετά καθόταν στην πολυθρόνα της κάτω από το εικονοστάσι και διάβαζε την Καινή Διαθήκη ή βίους αγίων. Και ρίχναμε το υπόλοιπο φαγητό μας στην εκάστοτε γατούλα της οικογενείας που αλώνιζε έξω στα μπετά της αυλής ή ανάμεσα στα γεράνια της γιαγιάς. Οι παππούδες μας ήταν ότι πιο κοντινό σε οικογένεια ζήσαμε και τα 4 εγγόνια.