ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συγκατοικώ με τη κοπέλα μου κι έναν φίλο μου, σε σπίτι που μου έχει παραχωρηθεί. Δεν έχω απολύτως τίποτα κοινό με κανέναν από τους δύο και εύχομαι να το ήξερα απ'την αρχή. Ο φίλος γουστάρει να έχει δικιο. Δεν έχει παραδεχτεί ποτε όσα χρόνια τον ξέρω κανένα λάθος του. Όχι σε εμένα, σε κανέναν! Δεν τον έχω ακούσει να αρθρώνει τη λέξη "συγγνώμη" σε όσες συζήτησεις τον έχω ακούσει. Παρουσιάζει τον εαυτό του ως θύμα, κλαίγεται όλη την ώρα, κράζει και προσβάλλει τους πάντες, όλοι και όλα είναι λάθος εκτός από αυτον. Η κοπέλα μου από την άλλη, τόσο καλό παιδί, αλλά έχει τρομερό εγωισμό και δεν το αντιλαμβάνεται καν. Ακούει τα λάθη της, τα παραδέχεται, αλλά επιμένει να τα κάνει, με το πρόσχημα ότι "έτσι είμαι εγώ και δεν αλλαζω". Είμαστε εκ διαμέτρου αντίθετοι, με αντίθετα όνειρα, αντίθετα πιστεύω και αντίθετους στόχους. Δεν ξέρω πως τα κατάφερα και βρέθηκα σε αυτή τη θέση. Το τελευταίο καιρό, έχω εξηγήσει επανειλημμένα τι με ενοχλεί και τι με στεναχωρεί. Εγώ όμως είμαι αυτός που ζητάει συγγνώμη, και αυτά που λέω.... στο βρόντο. Όταν δεν κάνουν κάτι από αυτά που θέλω, ντρέπομαι να τους το ζητήσω ξανά. Όταν μια φορά δεν κάνω κάτι από αυτά που θέλουν, γίνεται της Πόπης. Με τη πρώτη αφορμή, θα με κατσαδιάσουν και θα με κρίνουν. Δεν αλλάζει τίποτε πέρα από εμένα και την άποψη που έχω για τις επιλογές μου. Βαρέθηκα να εξηγώ σε αυτούς που δεν θέλουν να ακούσουν. Βαρέθηκα να ζω έτσι όπως βολεύει μόνο τους αλλους. Και εδώ έρχεται το ερώτημα. Να τη κάνω ένα βράδυ για τα ψηλά βουνά και να τους αφήσω με την απορία?