ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 17 χρόνων, κορίτσι, μόλις τελείωσα το σχολείο και εδώ και 2 χρόνια διαβάζω πάρα πολύ για τις πανελλήνιες, ωστόσο δεν τα πήγα και τόσο καλά λόγω του άγχους κυρίως. Τώρα είναι το μόνο καλοκαίρι που μπορώ να περάσω καλά να βγαίνω βόλτες να μην έχω άγχος να ξεκουραστώ.. να το ευχαριστηθώ όσο θέλω (μιας και τα προηγούμενα καλοκαίρια ζήτημα να ειχα βγει 5 φορές με τις φίλες μου καθώς οι γονείς μου δεν με άφηναν :/) σωστα; για τους γονείς μου όχι και τόσο σωστά.. πιστεύουν ότι δεν πρέπει να βγαίνω συχνά, βασικά το πολυ να με αφήσουν να βγω 1 ή 2 φορές τη βδομάδα, κι αυτό να είναι κοντά στο σπίτι μου, όχι για πολλή ώρα και νωρίς. Για λεωφορείο μόνη μου ούτε λόγος! Το θέμα είναι ότι πλέον έχω αγόρι (πρώτη φορά στη ζωή μου και απαγορευτικό για τους γονείς μου) και είναι δύσκολο να του λέω να βγαίνουμε 1 φορά τη βδομάδα και μάλιστα κοντά στο σπίτι μου μόνο:( κάθε φορά που προσπαθώ να ζητήσω κάτι παραπάνω μου λένε ότι είναι αχάριστη και τελικά τσακωνομαστε οπότε μετά τα πράγμα γίνονται χειρότερα.. Έχω μιλήσει στις 2 πολύ κοντινές μου φίλες και μου ειπαν να προσπαθω γιατί δεν είναι λογικό να κάθομαι όλο σπίτι, το ίδιο μου είπε και το αγόρι μου: :μίλησε τους. Όμως αυτό δε γίνεται, αν πουν όχι δεν παίρνουν από λόγια.. αν περάσω στην πόλη μου θα μπορώ να βγαίνω πιο συχνά όμως αυτό είναι υποθετικό και μάλιστα θα ισχύει σε 3-4 μήνες.. τι να κάνω μέχρι τότε:( Να σημειωθεί ότι ποτέ δεν έχω ζητήσει ή δεν έχω κάνει τίποτα που δε θα τους βολεύει ή δε θα θέλουν να κάνω, ειμαι πάντα πολύ συνεπής και υπακουη, ούτε πίνω, ούτε καπνίζω, ούτε είχαν ποτέ κάποια παραβατική εμπειρία από μένα. Ξερω ότι θέλουν το καλό μου όμως το αποτέλεσμα είναι να κλαιω κάθε φορά που μου ζητάει κάποιος να βγούμε γιατί ξέρω ότι θα μου πουν όχι:(