ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 37 χρονών χωρίς πολλές εμπειρίες από γυναίκες στο παρελθόν μου. Λίγες αλλά έχω φάει "χαστούκια". Μέχρι πρόσφατα για 1 χρόνο ήμουν σε σχέση με μία καταπληκτική κοπέλα 7 χρόνια μικρότερή μου. Ήταν "η τέλεια," είχε ό,τι θα ζητούσε κάθε άντρας από την κοπέλα του, όμορφη, ήξερε να με φροντίζει,είχε χιούμορ, έδεσε καλά με τις παρέες μου, δεν βαριόμουν ποτέ μαζί της. Το καλύτερο σεξ το έκανα μαζί της. Μετά από κάποιο διάστημα μου είπε ότι με αγαπούσε και μου είπε από την πρώτη φορά ότι δεν περίμενε απάντηση, ότι ήθελε απλώς να το λέει γιατί έτσι ένιωθε. Κι εγώ ένιωθα την αγάπη της, κι ήταν πάντα τόσο γλυκιά μαζί μου. Στους 5 μήνες που ήμασταν μαζί, έχασα τη θεία μου μετά από μάχη της με τον καρκίνο, και η κοπέλα μου τότε μου συμπαραστάθηκε, έκανε ό,τι μπορούσε για να περνά χρόνο μαζί μου. Κι ας ήμουν αδρανής και κολλημένος μόνο στο δουλειά-σπίτι-δουλειά κι ας είχαν πέσει και οι... επιδόσεις μου στο σεξ. Δεν την ένοιαζε, ερχόταν σπίτι μου να με δει φέρνοντάς μας φαγητό και κάτι να πιούμε, να με δει μόνο. Τα γράφω όλα αυτάμ γιατί παρόλα αυτά τα καλά της χαρακτηριστικά... δεν ήμουν ερωτευμένος! Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, μα δεν ένιωθα πεταλούδες στο στομάχι που λένε, δεν μπόρεσα καν να της πω ποτέ ότι την αγαπώ γιατί δεν νομίζω να την αγάπησα καν. Δεν ήμουν βέβαιος για το μέλλον μαζί της γιατί δεν ξέρω καλά-καλά τι θέλω απ' τη δικιά μου ζωή. Μια μέρα, πριν από κανένα τρίμηνο, της μίλησα ανοιχτά για τα συναισθήματά μου γιατί δεν ήθελα να την κρατώ σε απορία και το θεώρησα άδικο να μου δίνει τόση αγάπη κι εγώ να μη μπορώ ούτε το σ' αγαπώ να της πω. Και τότε ήταν που εκείνη πήρε την απόφαση να χωρίσουμε με το σκεπτικό ότι αν ούτε στον ένα χρόνο μαζί εγώ δεν μπόρεσα να νιώσω κάτι, σημαίνει ότι ποτέ δεν θα νιώσω κάτι για εκείνη. Ξέρω ότι πικράθηκε πολύ και κάτι κοινοί γνωστοί μας μου το είπαν μετά ότι είμαι "μ@λ@κας" που άφησα τέτοια κοπέλα να μου φύγει.Με απασχολεί το όλο θέμα. Πρώτον, πάνε τρεις μήνες τώρα, η πρώην μου λείπει τρομερά. Πονάει πολύ ότι με ξέκοψε κατευθείαν, δεν διατήρησε επικοινωνία μαζί μου καν. Η ζωή μου ήταν καλύτερη μαζί της, μου πρόσφερε συντροφικότητα και τώρα είναι σαν να την έχω χάσει τελείως. Και το άλλο που με απασχολεί είναι το γιατί είμαι εγώ έτσι και δεν ένιωσα τίποτα παρόλο που ήταν η καλύτερη κοπέλα που θα μπορούσε να μου τύχει. Μήπως έχω "γεράσει" συναισθηματικά στα 37 μου??? Παρόλο που μου λείπει, δεν ξέρω, δεν νιώθω ερωτευμένος ούτε ξέρω αν την αγαπώ. Έχω ανάγκη να νιώσω ξανά ενθουσιασμένος, ερωτευμένος, να κυνηγήσω κάποια που θα μου κάνει το κλικ. Για παράδειγμα, πριν από καμιά πενταριά χρόνια ερωτεύτηκα τρελά από την πρώτη ματιά μία φίλη φίλης. Για ένα χρόνο και βάλε ήμουν κολλημένος μαζί της, την κυνηγούσα, υπέφερα γιατί ήταν χωρίς ανταπόκριση, μα τουλάχιστον ένιωθα μια φλόγα. Δεν συνέβη τίποτα μεταξύ μας, δεν ένιωθε τίποτα για μένα... Έτυχε να τη δω πριν από λίγο καιρό σε μια κοινή παρέα και τίποτα, καμία σπίθα, σα να μην ήμουν ποτέ ερωτευμένος μαζί της. (Άσχετο λίγο, απλά θέλω να πω δεν μου 'χει μείνει απωθημένο αυτή ή καμία άλλη.) Γι' αυτό νομίζω ότι το πρόβλημα είμαι εγώ, μήπως τώρα είμαι ανίκανος να νιώσω αγάπη ή έρωτα γενικά, μήπως οι ορμόνες που ευθύνονται για τον έρωτα κάτι παθαίνουν σε κάποια ηλικία ή μήπως δεν έχω βρει την κατάλληλη ακόμα. Πάντα ήμουν ανασφαλής και θά 'λεγα λίγο άτυχος με τις γυναίκες, ποτέ δεν είχα δεχτεί τόσα όμορφα πράγματα όσα από την πρώην μου και γι' αυτό δεν ξέρω τι να κάνω ρε παιδιά... Να διεκδικήσω την πρώην μου που μ' αγαπούσε κι ας μη νιώσω ποτέ έρωτα ή αγάπη, ή να μην το βάλω κάτω και να ψάξω να βρω κάποια που θα με συνεπάρει, θα με ξετρελάνει και θα την αγαπήσω με τον καιρό? Και αν το δεύτερο δεν συμβεί ποτέ??? Η πρώην δε θα με περιμένει πολύ, θα βρει εύκολα κάποιον τυχερό όσο και να με πονά η σκέψη τώρα. Έχω ανάγκη να αγαπιέμαι αλλά έχω ανάγκη και να αγαπήσω, και δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω το δεύτερο!!!