ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ένιωσα από την πρώτη φορά που βρεθήκαμε ότι αυτός θα είναι ο άντρας μου. Δεν θα είναι, ΕΙΝΑΙ ο άντρας μου. Το συναίσθημα αυτό ήταν σοκαριστικό, συγκλονιστικό, έσπασε όλο μου το είναι σε χίλια μικρά κομματάκια μέσα στο στήθος μου από έκπληξη και φόβο. Γιατί το ένιωθα αυτό, πόσο γελοίο θα ήταν αν διάβαζε τη σκέψη μου εκείνη τη στιγμή, πόσο ντροπιαστικό, πόσο θα ήθελε να το βάλει στα πόδια, ποιος θα τον κατηγορούσε αν το έκανε; Αν με γνώριζε καλύτερα θα καταλάβαινε το έκπληκτο βλέμμα μου όσο τον άκουγα να μιλάει, το πόσο δεν μπορούσα να εκφράσω αυτό το συναίσθημα, θα καταλάβαινε ότι όλα ήταν προδιαγεγραμμένα να πάνε κατά διαβόλου. Με κατατρόμαξε αυτός, με κατατρόμαξα εγώ. Δεν με ένοιαζε πώς ήταν, πως έμοιαζε, δεν με ένοιαζε το καλό ή κακό σεξ που κάναμε, ήξερα αυτό που ήξερα. Δεν ήθελα να ξαναχάσω τον εαυτό μου μέσα από κάτι τόσο σαρωτικό που θα διαλυόταν και θα με άφηνε μισό άνθρωπο, να περιφέρομαι αδύναμη, καταθλιπτική, μια νευρική ξεπατικωσούρα του εαυτού μου. Όχι ξανά. Και έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να εκπληρωθεί η προφητεία αυτή. Έμμεσα, σιγά-σιγά του έσπασα τα νεύρα και τον οδήγησα μακριά μου, πληγώνοντας τον εαυτό μου- ακόμη κι αν αυτός δεν το ξέρει, ακόμη κι αν αυτός δεν θα μπορούσε να το πιστέψει αυτό που εκφράζω εδώ. Δεν ταιριάζουμε σε τίποτα του είπα, δεν είσαι αυτός που νόμιζα ότι ήσουν στην αρχή.Τον σκέφτομαι κάθε μέρα από τότε που τον γνώρισα, περίπου 80 μέρες πριν.