ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...υπάρχουν ανάμεσα στον οικογενειακό/φιλικό/συγγενικό/κλπ. κύκλο άνθρωποι οι οποίοι ζουν μόνοι. Επειδή έκαναν επιλογές οι οποίες τους οδήγησαν εκεί, αλλά ποτέ δεν παραδέχτηκαν ότι φταίγανε και οι ίδιοι. Πάντα φταίγανε ΟΛΟΙ οι άλλοι, και αυτοί ήταν μια ζωή τα θύματα. Και φορτώνονταν σε κάθε άνθρωπο που από καλοψυχία προσπαθούσε να τους κάνει να αισθανθούν καλύτερα, και δηλητηρίαζαν την ευτυχία του, έτσι, γιατί δεν άντεχαν να βλέπουν ευτυχισμένες ζωές δίπλα τους. Έγιναν συνώνυμο της γκρίνιας, της μιζέριας, της κακομοιριάς αλλά οι ίδιοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι έχουν κάτι το ''ανώτερο'' σε σχέση με τους άλλους και αναζητούσαν πάντοτε κάτι μη ρεαλιστικό. Μια ζωή εξιδανικευμένη την οποία κανένας δεν έχει, ούτε καν οι πιο επιτυχημένοι. Σκοπός της ζωής τους ήταν στις ελάχιστες φορές που συναναστρεφόντουσαν με άλλους να επιδεικνύονται ως πιο ''έξυπνοι'' και ''προχωρημένοι-μορφωμένοι'', αμελώντας παντελώς τι ουσιαστικά έχει σημασία στην καθημερινή ανθρώπινη ζωή.Κάποιους τέτοιους ανθρώπους έτυχε να έχω στο πολύ στενό μου περιβάλλον από παιδί. Τους είχα πάντοτε σαν εικόνα ως άτομα απομακρυσμένα από την πραγματικότητα, κι ενώ ζήσαμε δεκαετίες μαζί, στην ενήλικη ζωή, όταν άρχισαν να εκτοξεύουν φαρμάκι και στην δική μου νεοσύστατη οικογένεια, απομακρύνθηκα και ξέκοψα εντελώς. Επειδή ορισμένα από αυτά τα άτομα είναι και πλέον υπερήλικες καμιά φορά σκέφτομαι τις ελάχιστες τρυφερές στιγμές που μου δείξανε ως παιδί και εύχομαι να βρουν ψυχική ανάπαυση κάποια στιγμή, γιατί μια ζωή ταλαιπωρούνται από τον ίδιο τους τον εαυτό. Όσο για τα παιδιά τους που βρίσκονται σε νεότερη ηλικία, αλλά και τα παιδιά των παιδιών τους, που δεν δίστασαν να δεχθούν άκριτα ως ''κληρονομιά'' το φαρμάκι και την κακή συμπεριφορά, εύχομαι να καταλάβουν κάποια στιγμή πόσο άδικο και πόση στενοχώρια προξενήσανε. Έχω να τους δω έξι χρόνια... και δεν ξέρω αν θα τους ξαναδώ ποτέ, διότι ζούμε σε διαφορετικές πλέον περιοχές. Μόνο εδώ το γράφω...αν ποτέ ακούσω μια ειλικρινή συγγνώμη από τα βάθη της καρδιάς τότε ναι, θα μπορέσω να συγχωρέσω. Έτσι, στο όνομα της αγάπης που έτρεφα για αυτούς στα παιδικά μου χρόνια και στο όνομα όσων ευεργεσιών έκαναν για αυτούς οι γονείς μου, τους οποίους εξακολουθούν να προσβάλλουν ακόμη και τώρα που δεν είναι εν ζωή.Πίκρα πολλή...μα μαθαίνω να στηρίζομαι στα δικά μου πόδια και να προστατεύω την οικογένεια μου από τέτοια. Να μην ξαναπεράσει άλλος άνθρωπος την προδοσία που βίωσε η ψυχή μου...