ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να σας πω κάποια πράγματα ώστε όλο αυτό επιτέλους να βγει από μέσα μου. Πολλά χρόνια τώρα έχω την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον και να μοιραστώ αυτά που έχω περάσει. Και βρήκα την ευκαιρία σε εσάς.Το όνομα μου αρχικά είναι Μαρια και ειμαι 32 ετών.Δεν έζησα καλά παιδικά χρόνια. Ζούσα σε μια οικογένεια, η οποία βρισκόταν μέσα στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ από την μεριά του πατέρα. Όλο ξύλο, κλείδωμα στο δωμάτιο κτλ κτλ. Η μάνα μου στον κόσμο της, χωρίς να την νοιάζει τίποτα, παρά μόνο το πάθος που είχε για τον πατέρα μου, παρά την συμπεριφορά του. Μεγάλωσα και ακόμα και 20 χρόνων που ήμουν, εμένα ακόμα σε αυτό το σπίτι. Και ξανά τα ίδια. Για όλα έφταιγα εγώ και η μάνα μου. Αν δεν έβρισκε την δόση του μας χτυπούσε. Και η μάνα μου συνέχεια έλεγε την φράση "χτυπά μας, αλλά μην μας αφήσεις". Δεν έμαθα ποτέ και δεν κατάλαβα ποτέ, για ποιο λόγο τα έλεγε αυτά σε έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν μας πρόσφερε τίποτα απολύτως.. Αναγκαστικά και έπιασα δουλειά τότε, ώστε να του τα δίνω να με αφήνει ήσυχη. Αλλά εκείνος ήθελε και αλλά και αλλά και αλλά, και αν δεν έβρισκα όσα ήθελε, έτρωγα ξύλο. Ένα πρωί λοιπόν σηκώθηκα και είπα στον εαυτό μου "από σήμερα τέλος αυτό το μαρτύριο, από σήμερα φεύγεις από το σπίτι" και το έκανα. Μετα απο 25 ολοκληρα χρονια πηρα αυτη την μεγαλη αποφαση. Η μανα μου μου έλεγε, "μείνε και άλλο να δουλέψεις. Να μην του λείψει τίποτα" αλλά εγώ πήρα αυτή την μεγάλη απόφαση και έφυγα. Υπόφερα όλα αυτά τα χρόνια, Αλλά μέχρι και πριν 5 μήνες, νιώθω ότι δικαιώθηκα. Μετα τον θάνατο του πατέρα μου. Πρώτη φορά ένιωσα ασφάλεια, έφυγαν αυτοί οι δαίμονες που με κυριαρχούσαν μέσα μου. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω. Έκλαψα όταν πέθανε. Δεν νομίζω να είναι λογικό μετά από τόσα που πέρασα μαζί του αλλα εκλαψα. Ένα πράγμα βέβαια συγχαίρω τον εαυτό μου. Το ότι δεν έμπλεξα σε ουσίες, το ότι στάθηκα στα πόδια μου, παρόλο που έφτασα σε απόγνωση και αδιέξοδο.