ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κατάγομαι από δύο χώρες. Αμερική γεννήθηκα και πήγα για λίγα χρόνια σχολείο, Ελλάδα μεγάλωσα. Από όταν μετακομίσαμε Ελλάδα θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίει και να κατηγορώ τους γονείς μου και κυρίως τον πατέρα μου μιας και αυτός έπαιρνε τις τελικές αποφάσεις. Η μητέρα μου δυστυχώς όσο και να ήθελε να μείνει Αμερική δεν υπολόγιζαν την γνώμη της. Καταλαβαίνετε πως ήταν εκείνα τα χρόνια και ειδικά στα χωριά. Μικρή και εκείνη τότε, άβγαλτη, μου είχε πει ένας θείος μου που μας πήγαινε στο αεροδρόμιο, ότι η μητέρα μου έκλαιγε και του φώναζε να γυρίσει πίσω και ότι δεν θέλει να επιστρέψει Ελλάδα. Όταν μου το είπε αυτό σπάραξε η καρδιά μου, την λυπήθηκα και στεναχωρήθηκα. Ειλικρινά δεν ξέρω αν είχε άσχημα χρόνια τότε στην Ελλάδα και δεν ήθελε με τίποτα να επιστρέψει αλλά και να είχε είμαι απόλυτα σίγουρη ότι δεν θα μας το αποκάλυπτε. Αυτό που μας έχει πει είναι ότι περνούσε ωραία στην Αμερική και ότι είχαμε καλύτερη ζωή. Μακάρι να είναι αυτός ο λόγος και όχι κάτι χειρότερο. Θα μου πείτε γιατί είμαι τόσο καχύποπτη. Θυμάμαι από μικρή μας έλεγε να προσέχουμε τις παρεες και κυρίως τα αγόρια, έκανε τύπου ερωτήσεις αν μας έχει αγγίξει κανένας δάσκαλος κλπ. Γενικά έχει πολύ φόβο με αυτά αλλά σε υπερβολικό βαθμό. Ίσως πάλι να μην σημαίνει τίποτα και απλά έτσι να εκφράζεται. Anyway και όσο περνούσαν τα χρόνια έλεγα θα φύγω Αμερική, όταν τελειώσω το λύκειο. Τέλος και το λύκειο. No money no honey όμως. Πέρα το ότι δεν με άφηνε ο πατέρας μου να φύγω δεν θα του ζητούσα ποτέ χρήματα. Που και που έβρισκα περιστασιακές δουλειές και μάζευα χρήματα. Στα 25 μου έβαλα με δικά μου χρήματα το εισιτήριο μου και έμεινα για 5 μήνες. Ήθελα να το σκεφτώ και να είμαι σίγουρη ότι αυτή είναι χώρα στην οποία θέλω να ζήσω. Πολύ δύσκολα παίρνω τέτοιες επιπόλαιες αποφάσεις. Χρειάζομαι τον χρόνο μου να βάλω σε μία τάξη τις σκέψεις μου, να κάνω τους υπολογισμούς μου οικονομικά και συναισθηματικά. Ενώ παράλληλα κάνω έρευνες στο διαδίκτυο από εύρεση εργασίας και ενοικιάσεις κατοικιών μέχρι τα μμμ και ψυχαγωγικά θεάματα. Πλέον στα 30 μου με μία σχετικά καλή δουλειά αλλά σταθερή και μισθό, μία δουλειά που έψαχνα όπως αυτή που κάνω τώρα , πιάνω ακόμα τον εαυτό μου να θέλει να φύγει. Είναι σαν να μην εκτιμώ αυτά που έχω. Σαφώς είναι πανέμορφη χώρα η Ελλάδα και γενικά η Ευρώπη, ίσως περισσότερο από Αμερική μιας και έχω επισκεφτεί κάποιες χώρες. Αισθάνομαι όμως ξένη για να μείνω, ενώ την Αμερική την αισθάνομαι σπίτι μου. Ειλικρινά δεν ξέρω τι φταίει και θέλω να φύγω. Δεν θα κάνω τα κλασικά σχόλια ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν δουλειές, χρήματα, ότι το κράτος μας κλέβει ή ότι θα κάνω καλύτερη ζωή εξωτερικό με πολλά χρήματα (δεν έχω τέτοιες βλέψεις) κλπ διότι δεν είναι αυτοί οι λόγοι που θα ήθελα να φύγω (χωρίς να σημαίνει ότι δεν πιστεύω ότι ισχύουν, φυσικά και ισχύουν για την ελλάδα) αλλά εγώ το ήθελα από πάντα, ακόμα και 6 ετών που ήμουν νοσταλγούσα την χώρα που γεννήθηκα μέχρι και σήμερα. Επιπλέον αισθάνομαι ότι δεν ταιριάζω με τον κόσμο εδώ αλλά αυτό μάλλον είναι άλλη ιστορία, μάλλον ειναι δικο μου θέμα αυτό. Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να καταλάβει τι εννοώ. Και αυτό το διάστημα βρίσκομαι σε δίλημμα, με γονείς να βρίσκονται λίγο σε ευάλωττη θέση λόγω υγείας - όχι κάτι σοβαρό θα έλεγα, αλλά υπάρχει μία μικρή σωματική και ψυχική ταλαιπωρεία. Και από την άλλη εμένα που ενώ θέλω να φύγω πρέπει να σκεφτώ και τους γονείς μου. Παρέες, φίλους, σχέση δεν έχω. Προβλήματα που έχω και εγώ...