Δεν είναι κακή η απορρίψη γιατί σε όλους συμβαίνει πρέπει να διαχειριστείς την απόρριψη και να το δεις ως να ευκαιρία για μάθημα και εξέλιξη. Και περιόρισε τους πολλούς φιλους/ες ποσότητα ή ποιοτα θελεις; έστω και στη επικοινωνία ποσοτική ή ποιοτική ;
10.7.2019 | 01:02
Τί μου συμβαίνει;
Η δουλειά μου δεν είναι σταθερή, γνωρίζω νέους συναδέλφους κάθε χρονιά κι αυτό για κάποιους μήνες μόνο. Αισθάνομαι μια ιδιαίτερη ασφάλεια κοντά σε άντρες συναδέλφους που με στηρίζουν κάθε σεζόν (το βιώνω ως στοργή). Έχει συμβεί να το νιώσω αυτό και με γυναίκες συναδέλφους αλλά δεν είναι τόσο αληθινό, δεν τις αισθάνομαι τόσο δοτικες και προστατευτικές.Είμαι γυναίκα (κοντά στα 35!) και δη παντρεμένη με παιδιά. Το λέω επειδή δεν μπορώ να το εκλογικευσω αυτό που νιώθω. Όταν, δε, τελειώνει η σεζόν και ξέρω πως δε θα τους δω ξανά, νιώθω σα μικρό παιδί. Στεναχωριέμαι. Όμως είμαι τόσο κλειστός χαρακτήρας και τόσο ανασφαλής που δεν κρατάω πια επαφή. Γιατί κι όσες φορές το προσπάθησα έφαγα τα μούτρα μου. Ένιωσα πως δεν ταιριάζω πουθενά, σαν να μου τράβηξε κάποιος το χαλί κάτω από τα πόδια. Σκέφτομαι πώς κι αυτοί αν ήθελαν θα μπορούσαν να κρατήσουν επαφή μαζί μου. Μένουν και σε άλλη πόλη. Και καταλήγω στο ότι μαλλον με βλέπουν βαρετή αφού τελικά χανόμαστε.Κι αυτή η στεναχώρια όσο πάει μαζεύεται και μεγαλώνει, χάνω ανθρώπους που ένιωσα όμορφα μαζί τους. Πώς μπορεί αυτό κάπως να αλλάξει; Να μη "βασανιζομαι" έτσι; Να μη με νοιάζει η απόρριψη;Χρειάζομαι ψυχοθεραπεία;Ευχαριστώ...
1
