ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν αρκετά χρόνια ερωτεύτηκα για πρώτη φορά και γρήγορα αυτό κατέληξε σε ερωτική απογοήτευση. Μέχρι τότε, είχα συνηθίσει να μη με νοιάζουν τα δικά μου προβλήματα, να μην μιλάω καν γι' αυτά σε άλλους και να με απασχολούν σαν να ήταν δικά μου των αγαπημένων μου ανθρώπων. Όμως, στην φάση που ήμουν ένιωσα για πρώτη φορά να θέλω να πάρω αποστάσεις απ' όλους και ένιωσα πρώτη φορά μια πικρία και δεν ήθελα κανέναν άνθρωπο δίπλα μου. Ήταν εύκολο να τους πείσω ότι το διαχειρίζομαι καλά γιατί είχα μάθει να μην ζητάω βοήθεια. Σ΄εκείνη την περίοδο της ζωής μου που το μόνο που με ένοιαζε ήταν να διεκπεραιώσω τις υποχρεώσεις μου και ένιωθα κουρέλι γνώρισα κάποιον που μου γεννούσα ζεστά συναισθήματα. Η πρώτη εντύπωση δεν ήταν η καλύτερη όμως η τριβή μου μαζί του με έκανε να πιστέψω ότι είχα πέσει λάθος στις εκτιμήσεις μου. Μπορεί οι απόψεις του σε πολλά θέματα να ήταν ακραίες, άτοπες και προβληματικές αλλά είχε την ικανότητα να μην μένει προσκολλημένος σε κάτι όταν υπήρχαν λογικά αντεπιχειρήματα, ήταν διαλλακτικός ή έστω έτσι φαινόταν και μου έκανε εντύπωση. Επίσης, ήταν πολύ όμορφος, έμοιαζε να έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και γενικότερα ένιωθα ότι είχαμε πραγματικά καλή επικοινωνία και το μόνο πρόβλημα ήταν ότι μέναμε αλλού ταπί και ψύχραιμοι και οι δύο οπότε έπεισα τον εαυτό μου σε πιο φιλικές διαθέσεις. Είχα χαρεί πολύ που ένιωθα να αναπτύσσω θετικά συναισθήματα και πάλι, μέσα μου ένιωθα ένα παράλογο χρέος να το τιμήσω αυτόν τον άνθρωπο λες και ήταν ο γητευτής της ικανότητάς μου και αυτό ακριβώς ήταν το λάθος μου. Σ΄ όλη τη διάρκεια της ιστορίας μας για τα πρώτα χρόνια έστω, προσπαθούσα να μην είμαι δεσμευτική απέναντί του, εξαιτίας των δυσκολιών, των πρακτικών δυσκολιών της κατάστασής μας. Εξάλλου όταν τον γνώρισα αν και δεν είχα ερωτικές προθέσεις δεν είχα ξεπεράσει την ερωτική μου απογοήτευση, είχα καταλάβει ότι κι εκείνος βασανιζόταν, μου χε πει κι εκείνος για έναν ματαιωμένο έρωτα αλλά δεν τον πίεζα για λεπτομέρειες, ήξερα πως όποιος θέλει μιλάει μόνος του. Εξάλλου στις προσωπικές ερωτήσεις ήταν αντιδραστικός και έβλεπα ότι προτιμούσε να ανοίγεται με τους χρόνους του, νόμιζα λόγω εσωστρέφειας, μετά έμαθα το γιατί. Συνεχίζουμε, όσο περνούσε ο καιρός, χωρίς να το καταλαβαίνω άρχισε να με βρίζει χωρίς λόγο, ήταν ένα άντε μπιμπ αρχικά που με κατηγορούσε για κάτι που δεν έκανα, το συγχώρεσα, ήταν κι άλλα. Παράλληλα, άρχισαν να βγαίνουν και πληροφορίες ότι τίποτα δεν ήταν όπως αρχικά μου τα είχε παρουσιάσει, πολλές φιλίες δεν ήταν απλές φιλίες και γενικότερα δεν ήξερα τι να πιστέψω. Παράλληλα, με τις αντοχές μου ανύπαρκτες από την ερωτική απογοήτευση αλλά κυρίως την απογοήτευση για το πόσο αισχρά ψέματα μπορεί να πει κάποιος, με έκανε αδύναμη να διαχειριστώ και τον οικογενειακό χαμό που μέχρι τότε κουτσά-στραβά αντιμετώπιζα. Σ΄όλα αυτά ερχόταν εκείνος με κάτι προφάσεις θυμωμένος μαζί μου και πολύ επιθετικός κι εγώ από την άλλη να προσπαθώ να του εξηγήσω ότι δεν ισχύει αυτό που φαντάστηκε. Κοιτάζοντας πίσω μάλλον δεν το φαντάστηκε, έπειτα του εξηγούσα ότι είμαι ήδη εξαντλημένη από τσακωμούς και πόσο δεν μου αρέσουν γιατί τα έχω στο σπίτι μου κι αυτό μου το έχει καταλογίσει ότι τον χρησιμοποιούσα για ψυχοθεραπευτικούς λόγους. Στα χρόνια που ακολούθησαν, έφευγε όταν το ήθελε και γυρνούσε μετά, δεν ξέρω αν ήμουν μόνιμα ανίκανη να του πω όχι να μην με νοιάξει η δήθεν μεταμέλεια αλλά δεν το έλεγα όχι, έλεγα όμως κι εγώ ψέματα, έλεγα ότι όλα είναι καλά γιατί φοβόμουν μην τυχόν και τον στεναχωρήσω αλλά δεν ήταν καλά. Δεν ήταν εντάξει. Με έβριζε στο άκυρο, με απαξίωνε, χρησιμοποιούσε βαριές εκφράσεις και πληγωνόμουν γιατί μ΄ένοιαζε η γνώμη του, γιατί δεν έκανα τίποτα απ' όσα μου καταλόγιζε και ερχόταν μ΄ένα συγγνώμη και νόμιζα ότι στεναχωριόταν. Νομίζω έφτασα στο σημείο να θεωρώ την άποψή του πάνω μου πολύ πιο έγκυρη από την δική μου. Εκείνος συνέχιζε να ψάχνει, να προσπαθεί, να παλεύει σε όλους τους τομείς και καλά έκανε, αλλά μετά ερχόταν και ξέσπαγε πάνω μου. Θεωρητικά του άρεσε να προοδεύω και να είμαι καλά και με άλλους ανθρώπους, πρακτικά όποτε εργαζόμουν, έκανα πρακτική, εργασία ή ήμουν έξω με φίλες και δεν επικοινωνούσα μαζί του στράβωνε μαζί μου απίστευτα κι εγώ θυμάμαι να έχω έναν φόβο ότι θα τον «χάσω» αν κάνω κάτι. Κάποια στιγμή άρχισα να ξυπνάω από τον λήθαργο, άρχισα να παραδέχομαι ότι δεν έβρεχε,ότι δεν ήταν οι δυσκολίες, οι παρεξηγήσεις και ο ανάδρομος Ερμής το πρόβλημα, είναι ότι θέλαμε διαφορετικές καταστάσεις κι εκείνος την είχε μαζί μου κι εγώ δεν είχα εμένα μαζί του. Έγιναν πολλά, αναρίθμητα, χρειάστηκα να ρωτήσω κι άλλους να βεβαιωθώ ότι δεν σάλταρα, ότι η κρίση μου δεν είναι τόσο λανθασμένη, ότι μπορώ να τον αμφισβητώ και όσα μου λέει όταν εκείνος μάλιστα μου έχει δώσει λόγους απτούς κι αδιαμφισβήτητους. Όπως κι αν έχει τώρα που τα βλέπω από μια απόσταση μπορώ να παραδεχτώ ότι δεν έφταιγε εκείνος σε κάτι, εγώ τα έκανα σε μένα, εγώ καθόμουν και έδινα μια τρελή μάχη απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό. Τότε νόμιζα ότι ήμασταν μαζί, ένα, σύμμαχοι, ότι έπρεπε να του δείχνω την αγάπη μου ό,τι κι αν γίνει και ότι στην τελική δεν άξιζα και κάτι καλύτερο. Σήμερα, είμαι πολύ καλύτερα, είναι σχετικά νωπό, δεν ξέκοψα μια κι έξω όπως έπρεπε αλλά για καλή μου τύχη ο οργανισμός δεν άντεξε άλλη κοροιδία και σχεδόν μηχανικά το ξερα ότι δεν ξαναγυρνάω στα ίδια σκατά, ότι και χειρότερα να είναι, τουλάχιστον θα είναι νέα λάθη, όχι η ίδια ιστορία σ' επανάληψη, όχι επανασύνδεση, ελπίδες, συννεφιές, τσακωμοί, βαριές κουβέντες και πάλι από την αρχή, δεν μπορώ κιόλας να ζω με το άγχος τι ισχύει απ' όσα λέει ο άλλος, τι κάνει και πότε τελικά θα μου την φέρει. Στην δική του εκδοχή, μου έκανε καλό και γαντζώθηκα πάνω του, η αλήθεια είναι ότι όντως γαντζώθηκα κι έπνιξα εμένα όμως, όχι εκείνον, στην πραγματικότητα μπορούσε να ξεσπάει πάνω μου, να περνάει η ώρα του μέχρι να μπορεί να διεκδικήσει αυτά που πραγματικά ήθελε. Παραπλανεί τους άλλους αλλά ίσως και τον εαυτό του με όσα λέει, το κάνει καλά, δικό του θέμα, εξάλλου έχω ένα σωρό δικά μου. Γιατί τα γράφω; Γιατί θέλω να υπάρχει το δικό μου κομμάτι αλήθειας κάπου ν' ανατρέξω όποτε χρειαστεί, γιατί δεν ξέρω πότε και πως θα τύχει να διαβάσω ξανά αλλοιωμένες αντιλήψεις που ίσως με πειράξουν, ήταν αρκετά χρόνια που πήγαινα πίσω και με αυτή την ιστορία, όχι επειδή έφταιγε αυτός αλλά επειδή αρχικά πίστευα ότι αντέχω και στο τέλος ότι το αξίζω. Επαναλαμβάνω, σήμερα είμαι καλά. Νιώθω πιο γεμάτη, έχω πολλά μέτωπα να αντιμετωπίσω, αρχίζω όμως και πάλι να κάνω δειλά-δειλά σχέδια, αυτοκριτική που δεν θα χρειαστεί να την περάσω από επιτροπή όταν οι επιλογές αφορούν εμένα και μόνο. Όπως κι αν έχει, αρχίζω πάλι να νιώθω πιο δυνατή και πιο ικανή και μ' αρέσει, πολύ μου αρέσει. Μου 'χα λείψει.