Σήμερα, 46 χρόνια από την Χούντα, είναι μια καλή ευκαιρία όλος αυτός ο κόσμος που επιδίδεται σε κατάχρηση της λέξης την σημερινή εποχή να πάρει μια γεύση από το τι γινόταν τότε(σ.σ Η LIFO ανάμεσα σε άλλα έχει σήμερα ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα). Μαζί με το «φασισμός» η λέξη «χούντα» ταιριάζει εκεί που τα επιχειρήματα εξαντλούνται και ο διάλογος γίνεται μια ανταλλαγή ύβρεων. Η λέξη «χούντα» γίνεται την σημερινή εποχή ο στόκος που (υποτίθεται) ότι κλείνει κάθε υπαρκτό κενό γνώσεων ή επιχειρηματολογίας στο μυαλό των ανθρώπων.
Η κατάχρηση της λέξης δεν θα μπορούσε να έχει άλλη πηγή προέλευσης από την τηλεόραση και αργότερα το ίντερνετ. Η οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων ξανάφερε την λέξη στο προσκήνιο με ένα τρόπο βίαιο από την μια πλευρά και από την άλλη αστείο(σ.σ Το μόνο που δεν έχουμε ακούσει ακόμα είναι το «η φάση είναι χούντα». Αν και δεν είμαι σίγουρος για αυτό). Η λέξη ακούστηκε ξανά και ξανά από τα στόματα πολιτικών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, απλού κόσμου στην λαϊκή, «μοντέρνων» ψηφιακών περσονων.
Η δημοκρατία που βιώνουμε δεν μπορεί να συγκρίνεται με εκείνη την τραγική και γελοία εποχή. Δεν ωραιοποιώ τα πράγματα. Βιώνουμε μια περίοδο της ιστορίας στη χώρα μας όπου υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες. Ανεργία, άνοδος του νεοναζισμού, αβέβαιο μέλλον για χιλιάδες νέους, μη αναγνώριση δικαιωμάτων μειονοτήτων είναι μόνο μερικές από αυτές. Όμως ότι και αν συμβαίνει δεν μπορεί να συγκρίνεται με την Χούντα. Ο πολίτης όσο και αν αισθάνεται ριγμένος μέσα στην Δημοκρατία παραμένει ο νούμερο ένα υπεύθυνος για τις επιλογές του με την ψήφο του. Ίσως αυτό είναι που εκνευρίζει αρκετούς μέσα στην Δημοκρατία: Τους καθιστά υπεύθυνους για τις επιλογές τους. Τους εισάγει στον κόσμο της ενηλικίωσης.
Αρκετοί είναι αυτοί που διαμαρτύρονται όταν αναγκάζονται να ενηλικιωθούν. Βλέπεις, η παιδική ηλικία είναι ο παράδεισος της ανευθυνότητας. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να βγούμε από αυτό τον παράδεισο.
σχόλια