ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτό το καλοκαίρι ήρθαν έτσι τα πράγματα και αναγκαστικά θα παραμείνω στην Αθήνα. Ίσως να είναι νέμεσις για τις κρεπάλες των προηγούμενων χρόνων, ίσως πάλι να εκπληρώθηκε και η ευχή μου ώστε να μην είμαι παρών σε μια πολυσύχναστη παραλία με μπαρ και θόρυβο και κυρίως με όλες τις φυλές του καλοκαιριού να μου ταράζουν την νιρβάνα μου. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν υπήρξα λάτρης αυτής της συγκεκριμένης εποχής. Μου άρεσε πάντα ο χειμώνας που έχει μια ανομολόγητη πλευρά. Μια μυστική, κρυφή κι ενίοτε συνομοσιωλογική, όταν σκοτεινιάζει νωρίς και τα έργα της ήμερας που πέρασε τα καταπίνει το έρεβος. Ο μόνος λόγος που το καλοκαίρι εξυπηρετεί τους σκοπούς μου είναι πως οι καιρικές συνθήκες βοηθούν τα αδέσποτα να επιβιώσουν, σε σχέση πάντα με έναν βαρύ χειμώνα και φυσικά την βοήθεια που κάποιος θα τους προσφέρει. Έτσι η μόνη εικόνα που με κάνει χαρούμενο είναι αυτή των αδέσποτων της αυλής μου, ξαπλωμένων μέ τόσο ραχάτι στο φρεσκοποτισμένο γρασίδι, που θα ζήλευαν ακόμη και οι πιο οκνηρές οδαλισκές ενός χαρεμιού στα βάθη της Ανατολής. Σ αυτό λοιπόν το για τα μάτια μου ανασκαλεμένο σκηνικό, που περιλαμβάνει και τις νωθρές μετακίνησεις με τους συρμούς του μετρό και τα λεωφορεία της αυγουστιάτικης υπομονής, υπάρχουν και οι θηλυκές εγκλωβισμένες στο έλεος του Αυγούστου. Δεν αναφέρομαι σ αυτές που μαυρισμένες σαν να ίππευαν επί είκοσι μέρες καμήλες που ανεβοκατέβαιναν τις όχθες του Νείλου, ούτε και τα κοριτσάκια της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που γαμπρίζουν εντός των τειχών, αφού οι μπαμπάδες και οι μαμάδες τους δεν τις αφήνουν -ακόμα- να εκδράμουν μόνες, στην αναζήτηση της περιπέτειας. Μιλάω γι αυτές που συνειδητά έχουν επιλέξει να παραμείνουν στην πόλη και να αφουγκραστούν την ησυχια της. Γι αυτές που δεν είναι οι πρώτες επιλογές είτε γιατί δεν τους αρέσει να βγάζουν σέλφι τα οπίσθια τους (μπέλφι αν δεν κάνω λάθος τον "τεχνικό όρο"), που δεν θέλουν να γίνουν σούσουρο σε μια παραλία εξαιτίας του μαγιό τους ή του ελκυστικού μπούστου τους, σ εκείνες που δεν αποτελούν την πρώτη επιλογή ενός άντρα στο να τους προτείνει να κάνουν διακοπές μαζί. Τις δεύτερες. Και οπτικά τις κάτασπρες στο δέρμα εν μέσω καύσωνα. Παίρνω το θάρρος να τις αποκαλέσω έτσι, γιατί η ερωτική μου ζωή ήταν πάντα γεμάτη από γυναίκες που δεν έκαναν εντύπωση ή καμιά φορά μπορεί να περνούσαν απαρατήρητες. Όχι για μένα. Γιατί κάθεμια τους (μην νομίζετε για στρατιές, άλλωστε κι ο γράφων δεν ανήκει στον κόσμο των ερωτεύσιμων με την πρώτη ματιά) είχε ένα τρόπο να δίνεται, όταν ήθελε. Θα έλεγα ότι θύμιζε ένα τριαντάφυλλο ολοκλείστο μπουμπούκι, που όταν βρισκόταν στο σωστό κλίμα, άνοιγε και φανέρωνε την ομορφιά και το άρωμα του. Γι αυτές λοιπόν μιλάω, που τώρα ίσως, έχοντας στο φουλ το κλιματιστικό,διαβάζουν ένα βιβλίο στον καναπέ τους, ενώ στο χώρο περιφέρεται κι ένα κατοικίδιο, που αγαπούν πολύ, ενώ ο υπολογιστής τους κατεβάζει κάποια σειρά, την οποία θα δουν αργότερα. Αυτές που δεν πιστεύουν ότι υπάρχει πρίγκηπας του παραμυθιού, μάλλον δεν υπάρχει καν παραμύθι. Δεν έχουν ανάγκη από καμιά επιβέβαιωση και κάποιες φορές κάνουν ευτυχισμένους τύπους σαν κι εμένα, που σίγουρα σ ένα παραμύθι με πρίγκηπες θα μπορούσε να είναι από ιπποκόμος ως και μουλάρι για τις προμήθειες. Υπομονή λοιπόν, ο πολυπόθητος χειμώνας είναι μπροστά. Κι όσο για τις αδεσποτούλες μου, όταν τα βρίσκουν σκούρα τα βρίσκουν και μεταξύ τους και γίνονται μια τριχωτή μπάλα που κοιμάται χωρίς εφιάλτες.