ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...να πεσω; Κάθομαι και στα στενοχωριέμαι στα 33 μου ,ελευθερη,χωρις οικονομικό προβλημα,για εναν...50ρη ,παντρεμένο,που δεν εχουμε βρεθει ποτέ απο κοντα,απλα χαζοφλερταραμε στο βαιμπερ,αρκετα γνωστό,που μένει σε κοντινή πολη,κακ υποτίθεται απο...τον Φλεβάρη θα βρισκόμασταν,επειδή δε μου στελνει μήνυμα.Μια περιφερομενη μιζερια και ντροπή είμαι...Αυτο είμαι.Θλιβερη είμαι.Που άρχισα και καλα για πλακα να του μιλαω(πρωτος με προσεγγισε μεσω τηλέφωνου και viber )και εχει ποσους μηνες που "τον παρακαλάω" διακριτικά και ταχα άνετα,να ερθει να με δει.Τι εχω παθει; Δυο αντρες που γνωρισα ,δε προχωρησε το θεμα πέρα απο φιλια κτλ.Αχ τι επαθα...Ποαο χαμηλη αυτοπεποίθηση παίζει να εχω; Εκεί δηλαδή με τοποθετώ; Να τρεχω πίσω απο εναν μεσήλικα παντρεμένο; Δε του στελνω ,ούτε τον ενοχλω.Το τρεχω απο πίσω το λεω γτ στα 3 μηνύματα που θα στείλουμε στο διμηνο εγω κανω την αρχη.Μετα,παυση αυτος παυση εγω.Και δεν έχουμε βρεθεί ποτέ απο κοντα...Νιώθω ευάλωτη απο την πολυ μοναξια.Ισως απο την ελλειψη αντρικης παρουσίας.Φοβάμαι να παραδεχτω οτι εχω αισθηματα γιαυτον.Και το χειρότερο; Πολλοι τον ξερετε,πανελλαδικά...Είναι και διασημο καρτουν τρομαρα του...Αχ ρε Ρ...:"Θελω να σε γνωρισω απο κοντα""Θα τα ζησουμε ολα μικρη μου""Σαγαπαω μωρο μου" ...ναι !Τα ειπε.Και εγω το διψασμενο ζωο τα πιστεψα....Πόση αναγκη εχω απο αντρική τρυφερότητα...Αχ Θεε μου...ποση...