ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 22. Μενω ακομα με τους γονείς μου μιας και σπουδάζω στον τοπο καταγωγής μου. Μου μενει 1 χρονος ακομα αλλά αληθεια δεν ξερω πως θα αντέξω. Στο σπίτι περναω απαίσια. Μια ζωη κλεισμενος στο δωμάτιο ή μονίμως έξω για καφε/ποτο/σχολη οτιδήποτε. Απλα δεν ηθελα να μένω σπίτι. Τους αγαπάω πολυ και έχουν θυσιασει ολη τους τη ζωη για να με σπουδασουν. Όμως...ειμαι δυστυχισμενος. Με σχολιαζουν συνέχεια. Κανε αυτο ετσι κανε αυτο αλλιως,δεν εισαι αρκετα καλος για αυτό κλπ. Βοηθάει σε ολο αυτο ο μεγαλύτερος μου αδερφός εννοείται. 10 μέρες τώρα που ειμαστε διακοπες ακουω ολο αυτα. Συνέχεια θα κρινουν τον τροπο που μιλαω,που οδηγαω τα παντα. Αμα εχω μια γνώμη που δεν συμφωνούν θεωρούν πως το εχω ακούσει απο κάποιον άλλον και τον μιμουμαι. Δεν εχω κριτική σκέψη εγω ειμαι μικρος ακομα δεν ξερω. Σε ότι και να πω βρίσκουν παντα να πουνε κατι. Και χωρις να προκαλώ ρε παιδιά...μια μπουκια φαι κάθομαι να φαω και αρχίζουν μονοι τους να με σχολιαζουν. Πως παχυνα, πως πρέπει να κανω το ενα το αλλο. Εχω δοκιμάσει άπειρες φορες να τους μιλήσω και με βγαζουν αχάριστο. Τους λεω οτι ειμαι δυστυχισμένος και θεωρούν πως υπερβάλλω. Απλα δεν αντέχω αλλο μεσα στο ιδιο μου το σπίτι να νιώθω πως με κρινουν και με πολεμανε συνέχεια. Ηθελα καπου να μιλήσω.