ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γενικά θα με παρομοίαζα ως κοινωνικό άνθρωπο. Μου αρέσει να μιλάω με κόσμο και να γνωρίζω άλλους ανθρώπους γενικότερα.Όταν όμως έρχεται η ώρα να βγω από το σπίτι και να μιλήσω με κόσμο που δεν ξέρω κομπλάρω. Νιώθω πως με βλέπουν και γελάνε, πως όσοι έχουν στραμμένο το κινητό προς εμένα με φωτογραφίζουν για να με δείξουν σε φίλους τους και να γελάσουν.Μερικές φορές δεν το νιώθω απλά, είναι η πραγματικότητα. Πάω για παράδειγμα σε ένα περίπτερο που δεν έχω ξαναπάει και μόλις με κοιτάει αυτός που το έχει γελάει η προσπαθεί να κρατήσει το γέλιο του.Κομπλάρω να κοιτάξω ανθρώπου στα μάτια και δυσκολεύομαι να θυμηθώ τα χαρακτηριστικά κάποιου ανθρώπου που μόλις γνώρισα επειδή εκείνη τη στιγμή νιώθω τρομερό άγχος και αμηχανία.Σίγουρα έχουν υπάρξει περιστατικά που άνθρωποι γελάνε μόλις με κοιτάνε, το έχω δοκιμάσει βάζοντας το κινητό να τραβάει στην τσέπη και έχω δει αντιδράσεις του κόσμου. Το θέμα είναι ότι δεν ξέρω αν αυτό γίνεται με όλους, αν εγώ κάνω κάτι που τους κάνει να γελάνε, αν φταίει κάτι επάνω μου.Έχω στερηθεί την ελευθερία μου καθώς δεν βγαίνω από το σπίτι επειδή φοβάμαι τις αντιδράσεις όσων με βλέπουν.Είναι άραγε όλα στο μυαλό μου; Κάνω κάτι και δεν το καταλαβαίνω; Είναι η αμηχανία που νιώθω που τους κάνει να γελάνε;Δεν ξέρω τι να κάνω και κοντεύω να τρελαθώ από το άγχος και τον φόβο.