ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βρίσκομαι σε σχέση με την κοπέλα μου 5 χρόνια, είμαστε πολύ καλά μαζί, συγκατοικούμε, αγαπημένοι πολύ, ακόμη ερωτευμένοι, πολύ καλό σεξουαλικό ταίριασμα. Είναι το άτομο με το οποίο έχω φανταστεί να συνεχίζω την ζωή μου.Φέτος το καλοκαίρι μέσα σε 2 βδομάδες διακοπών που βρισκόμουν με φίλους, ήταν η πρώτη φορά σε όσο διάστημα είμαστε μαζί που μου παρουσιάστηκαν 'έτοιμες στο πιάτο' ευκαιρίες για να απατήσω την σύντροφό μου.Ήμουν σίγουρος ότι ποτέ η κοπέλα μου δεν θα μάθαινε κάτι γιατί και οι 2 περιπτώσεις ήταν από άτομα εκτός του κύκλου μας, οπότε δεν ήταν αυτό που με απέτρεψε.Αυτό που με απέτρεψε ήταν το γεγονός ότι σκεφτόμουν πως, όσο κλισέ και αν ακουστεί, δεν θα μπορούσα να την κοιτάζω στα μάτια και να ξέρω πως την απάτησα. Δεν θα μπορούσα να της ξαναδώσω υποσχέσεις γνωρίζοντας τι έχω κάνει. Δεν θα μπορούσα να συνεχίζω να ζω μαζί της σαν να μην συνέβη τίποτα. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως δεν αξίζει να χαλάσω αυτό που έχουμε για μια ώρα ηδονής.Μέσα μου έγινε μία μάχη μεταξύ των συναισθημάτων μου και των ορμών μου. Το μυαλό μου σκέφτηκε διάφορα σενάρια για το πως αυτές οι 2 ιστορίες θα μπορούσαν να είχαν εκτυλιχθεί, σενάρια για τα οποία δεν είμαι περήφανος. Προσπάθησε ακόμη και να βρει δικαιολογίες ώστε να το κάνω.Αυτό που με προβληματίζει όμως είναι αν είναι λογική αυτή η μάχη που έγινε μέσα μου, αν είναι λογικό ότι φαντάστηκα πράγματα. Το ότι τελικά δεν τα έκανα αν και η σκέψη να τα κάνω με εξίταρε, με κάνει καλύτερο σύντροφο;