ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από περίπου ένα χρόνο, άρχισα να μιλάω διαδικτυακά με έναν τύπο και αυτό κράτησε αρκετό καιρό. Δεν βρεθηκαμε ποτέ, ούτε πήγε στο ερωτικό πέρα από κάποια υπονοούμενα, ένιωθα όμως ότι υπήρχε χημεία και καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλον. Μετά από καιρό, σταματήσαμε την επικοινωνία, εγώ όμως είχα δεθεί με όλο αυτό που συνέβαινε και είχα πέσει στα πατώματα. Δεν μιλήσαμε για κανένα 4μηνο. Ενδιάμεσα εγώ προχώρησα με έναν άλλον που όμως δεν κράτησε πολύ γιατί είχα πάντα στο μυαλό μου αυτό που ένιωθα για τον πρώτο. Ε τότε πήρα απόφαση να τον προσεγγίσω, πλέον πιο ζεστή στο θέμα να βρεθούμε αν φυσικά το ήθελε ακόμη και ο ίδιος. Μέσα στο καλοκαίρι μιλήσαμε κυρίως μετά από δική μου πρωτοβουλία, όμως δεν ένιωθα να μη θέλει να συνεχίσει την συζήτηση, κάθε άλλο. Έστειλε κ αυτός μερικές φορές. Μέχρι που το πράγμα πάλι σταμάτησε. Λογικό το βρισκω, και αν έβγαζα τον εαυτό μου έξω από αυτό, θα έβλεπα πολύ λογικά όλα όσα συμβαίνουν. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θέλω τόσο πολύ να τον δω από κοντά. Είναι λες και έχω δημιουργήσει μια κατάσταση στο μυαλό μου, έχω πλάσει τον χαρακτήρα του, την φυσική του παρουσία, τις αντιδρασεις του, ενώ δεν ξέρω καλά καλά τη φωνή του. Νομίζω πως έχω κολλήσει με ένα φάντασμα. Πώς θα καταφέρω να φύγω από αυτή την κατάσταση;