ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συγχώρεσέ με, που δεν μπόρεσα να σου μιλήσω... Δεν ήταν από αδιαφορία, ούτε από περιφρόνηση... Δεν είχα το θάρρος, τη δύναμη, αλλά κι έτσι όπως τα έκανα... Ας είναι. Το ήξερα από την αρχή ότι δεν δικαιούμαι τίποτα. Δεν αξίζω τίποτα. Είμαι χειρότερος όλων, ακόμη και από τους άλλους, εκείνους που... Μα δεν έχει πλέον σημασία.Δεν ήξερα τί είχε συμβεί, δεν μου είχε πει και κανένας τίποτα. Μονάχα ό,τι κατά τύχη άκουσα σκόρπια εδώ κι εκεί και τα συνέδεα, σε βάθος χρόνου. Δεν ξέρω τί σου είπαν ακριβώς, αλλά έχω τις υποψίες μου, γιατί στο παρελθόν ήμουν κάποιος άλλος, έρμαιο αυτοκαταστροφικών συνηθειών. Άλλαξα, σηκώθηκα, συνήρθα, αλλά όπως φαίνεται, δεν ήταν αρκετό.Δεν έχει νόημα να δικαιολογηθώ... Άλλωστε, όλα είναι εναντίον μου. Θέλω μόνο να γονατίσω μπροστά σου και να σου ζητήσω συγγνώμη. Κι ας μην ήξερα αυτά που έπρεπε, όταν ακόμη υπήρχε χρόνος. Κι ας είπαν ψέμματα και στους δυο μας, ή μισές αλήθειες. Κι ας μας είδαν και τους δυο σαν "εμπόρευμα", εσένα για "προώθηση" κι εμένα σαν "στοκ" προς καταστροφή, ενώ μας παρίσταναν τους φίλους, την ευλογημένη παρέα. Θα μπορούσα να σου πω πολλά που άκουσα μέσα εκεί, αλλά δεν θα πίστευες λέξη, θα θύμωνες πάλι μαζί μου, θα έλεγες ότι είμαι ένας αισχρός ψεύτης που κακολογώ την καλή σου φίλη... Και δεν θέλω να γίνομαι άλλο μισητός. Βαρέθηκα. Κουράστηκα. Πονάω. Άλλωστε, ψεύτικο ξεψεύτικο, εσύ έχεις στηρίγματα και δικούς σου ανθρώπους πλάι σου, ενώ εγώ είμαι μονίμως σε ελεύθερη πτώση, στο κενό. Δεν θα σου ταίριαζε να είσαι δίπλα σε μια αποτυχία με δυο πόδια, όπως εγώ.Μου έδωσες την ευκαιρία που ήθελα... Επιβράδυνες το βήμα σου, σα να περίμενες κάτι... Εγώ σε απογοήτευσα. Δεν ήμουν αρκετός. Ποτέ δεν ήμουν αρκετός για κανέναν και για τίποτα... Έμεινα να σε κοιτάζω, να ψελλίζω το όνομά σου, καρφωμένος σε εκείνο το μικρό κομματάκι γης, να σε παρακολουθώ να χάνεσαι στο βάθος του δρόμου, ανήμπορος, ανίκανος να κάνω το οτιδήποτε, το παραμικρό. Αξίζεις κάτι πολύ καλύτερο, γιατί είσαι ένας αληθινός θησαυρός... Όχι έναν άχρηστο αντιγραφέα, που προσπαθεί με δυο λάθη να φτιάξει ένα σωστό. Ίσως, ένας από τους λόγους που δεν μπόρεσα να τρέξω, να σε αγκαλιάσω και να σε φιλήσω στο μάγουλο, όπως τότε που σε είδα από κοντά για τελευταία φορά, ήταν γιατί μέσα μου, το ξέρω καλά ότι αν προσκολληθώ επάνω σου, θα σε τραβήξω προς τα κάτω κι ας θέλω για εσένα το καλύτερο. Θέλω να είσαι ελεύθερη και δυνατή. Να αγαπάς και να προσέχεις τον εαυτό σου. Να έχεις παρέες και να χαίρεσαι τη ζωή. Να κάνεις όλα εκείνα που εγώ δεν είμαι ικανός και οι άλλοι, μου "απαγόρευσαν". Ποτέ δεν ήσουν το παιχνιδάκι μου, ούτε ήθελα να σε εκμεταλλευτώ... Και σου εύχομαι ποτέ να μή βρεθείς πλάι σε κάποιον που θα το επιχειρήσει. Πού και πού, ο δρόμος μου θα με ξαναοδηγήσει στο μέρος και την ώρα που σε είδα για τελευταία φορά, αν και κάτι μου λέει ότι ποτέ δεν θα σε ξαναδώ μπροστά μου... Θα σου ανήκω για πάντα, γιατί είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που μου έδωσε αξία και μου φέρθηκε όμορφα, με ανθρωπιά. Το μοναδικό πλασματάκι που μου φέρθηκε ποτέ ισότιμα. Μου λείπεις, από τότε και θα είσαι για πάντα αναντικατάστατη