ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όπως το ακούτε... Ξέρω πως υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα στην καθημερινότητά μας αλλά βλέπω πως ταλαιπωρείται όλο και περισσότερος κόσμος από αυτό το πράγμα. Όλοι κουβαλάμε τις σκιές ορισμένων ανθρώπων, οι οποίοι για να τα έχουν αυτοί καλά με τον εαυτό τους προβάλλουν τα λάθη τους, τα στραβά τους, τα μειονεκτήματά τους, τη σκοτεινή τους πλευρά τέλος πάντων στους άλλους και οι άλλοι άθελά τους και μάλιστα χωρίς να το καταλαβαίνουν κουβαλάνε όλα αυτά συν τα δικά τους. Και δεν λέω... η σκοτεινή πλευρά μας είναι παρεξηγημένη. Είναι χρυσός αν την ανακαλύψεις και συμφιλιωθείς μαζί της. Έτσι μένουμε μόνοι μας με τη δικιά μας τη σκιά και τις σκιές των άλλων. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε κάποιον να πούμε έστω μια καλημέρα, τι κάνεις κτλ. Και μετά είμαστε πάλι μόνοι μας. Γιατί τα χρόνια περνάνε και δεν βρίσκουμε κάποιον να μας αγγίξει έστω λίγο την ψυχή. Λίγο. Έτσι να ξεφύγουμε λίγο, να νιώσουμε λίγο άνθρωποι, να νιώσουμε ότι ίσως τελικά ανήκουμε και κάπου αλλού εκτός από το απέραντο σύμπαν της μοναξιάς μας. Και πάνω που βρίσκεται αυτός ή αυτή, ο ένας ή η μία, και νιώθουμε πως βρήκαμε ένα λιμάνι να ξαποστάσουμε έστω για λίγο, ξαφνικά αυτός ή αυτή, τον/την οποίο/α έχουμε λατρέψει μετά από ένα χρονικό διάστημα, μας λέει πως φοβάται να συνεχίσουμε. Ό,τι κι αν είναι αυτό που έχουμε. Τη φιλία, την αγάπη, τη σχέση, κάτι ανάμεικτο, ξέρω γω οτιδήποτε. Φοβάμαι πως τώρα που είμαι εγώ εδώ και εσύ εκεί, θα βρω άλλον/η και θα σε πληγώσω. Άλλωστε η αγάπη δεν κρατάει για πάντα, κρατάει όσο το προσπαθείς και όσο το αντέχεις. Αυτά σου λέει και καταρρέει πάλι ο κόσμος σου. Σαν να σου λέει θέλω να είμαστε μαζί για πάντα αλλά μάλλον κάποια στιγμή θα βαρεθούμε, θα κουραστούμε, θα θέλουμε άλλον/η κτλ. Σαν να παντρεύονται δύο άνθρωποι αλλά το διαζύγιο το έχουν βγάλει ήδη. Και παρόλο που εξακολουθεί να υπάρχει τακτική επικοινωνία (μαζί με το φόβο ότι εγώ ή εσυ θα γνωρίσεις άλλον/η, θα με βαρεθείς, θα με κάνεις θα με ράνεις κτλ) βρίσκεσαι άλλη μια φορά να περπατάς μόνος σου στη boulevard of broken dreams...