Τις θεωρούν Φόνισσες γιατί είναι, άσχετα αν βρισκόταν σε άμυνα και ήταν δικαιολογημένες. Σε πολλές χώρες άμυνα νοείται μόνο την στιγμή που δέχεσαι την επίθεση, και πρέπει να είναι ανάλογη αυτής. Για παράδειγμα δεν θεωρείται άμυνα αν κάποιος σε χτυπήσει κι εσύ τον σκοτώσεις. Στην καλύτερη να θεωρηθεί χτύπημα που προκάλεσε θάνατο, και όχι φόνος. Από όσο διάβασα η ρώσικη νομοθεσία "ευνοεί" τα κορίτσια, γιατί προβλέπει και άμυνα που δεν λαβαίνει χώρα την ώρα της επίθεσης. Δύσκολα τα πράγματα όμως πάντα όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει σε άλλο χρόνο, γιατί πρόκειται με βάση τον νόμο συνήθως για προσχεδιασμένο φόνο με δόλο κλπ.. Επίσης δεν ξέρω αν ο ρώσικος νόμος "επιτρέπει" να βιάζει ένας πατέρας τις κόρες του ατιμώρητος. Κι αν όχι, το ανέφερε αυτό η μητέρα όταν πήγε στην αστυνομία; Πολλά τα ερωτήματα και θέλω να προσθέσω ότι κάτι ανάλογο είχε συμβεί πριν μερικά χρόνια στην Γαλλία μόνο που τον πατέρα σκότωσε μόνη της η μεγάλη κόρη θέλοντας να προστατεύσει την μικρή αδερφή της. Παντού στον κόσμο συμβαίνουν ανάλογα περιστατικά,και στην Ελλάδα είχαμε τέτοιες περιπτώσεις με την διαφορά ότι ήταν νεαροί άντρες (γιοί) οι δράστες. Είναι φριχτό όταν παιδιά αναγκάζονται να διαπράττουν φόνους για να υπερασπιστούνε το δικαίωμά τους σε μια φυσιολογική ζωή και κάθε φορά θα έπρεπε να κάθονται στο εδώλιο μαζί τους και όλοι όσοι παρακολουθούσανε αμέτοχοι. Ας αφήσουμε τον νόμο στην άκρη και την Ρωσία, τι κάνουμε εμείς οι ίδιοι σε λιγότερο δύσκολες περιπτώσεις; Πόσες φορές επεμβαίνουμε ή απλώνουμε χέρι βοήθειας; Πόσοι από εμάς έχουμε γίνει μάρτυρες ενδοοικογενειακής (ή άλλης) βίας και δεν κουνήσαμε ούτε το δαχτυλάκι μας; Νομίζω όλοι μας έχουμε ιστορίες να διηγηθούμε. Ειδικά στον Νότο όχι η Αστυνομία, αλλά πολύς κόσμος πιστεύει ότι όσα συμβαίνουν μέσα σε μια Οικογένεια είναι κάτι που δεν μας αφορά. ΟΜΩΣ Η ΒΙΑ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΑΝΕΝΟΣ. Είναι υπόθεση όλων μας και καλό θα είναι όσο ασχολούμαστε με τους νόμους, άλλο τόσο να εξετάζουμε και εμάς τους ίδιους πόσο είμαστε ΕΚΕΙ όταν πρέπει και κατά πόσο μπορούν να βασιστούν άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια πάνω μας. Όσο μπορεί ο καθένας ανάλογα τις δυνάμεις του και πάντα με φρόνηση για να μην τα κάνουμε χειρότερα από όσο ήδη είναι και να μην εκθέτουμε αχρείαστα σε κίνδυνο τον εαυτό μας. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που είναι είναι θύματα βίας, είναι δυο φορές θύματα. Μια φορά της πραγματικότητας που ζούνε, και άλλη μια της αδιαφορίας των ανθρώπων γύρω τους. Γινόμαστε ένοχοι κάθε φορά που δεν μιλάμε, συν/δημιουργούμε το έδαφος για να αποθρασσύνονται οι δράστες και να επιβεβαιώνονται στο ότι δεν ενδιαφέρεται και δεν θα τους ενοχλήσει κανείς. Συμβαίνει σε μαγαζια γεμάτα κόσμο να δέχονται λεκτική επίθεση υπάλληλοι από άλλους υπαλλήλους εργοδότες ή πελάτες, και δεν ανοίγει μύτη. Συμβαίνει μαμάδες να χτυπάνε τα παιδιά τους σε δημόσιο χώρο και ο κόσμος κάνει σαν να μην το βλέπει. Συμβαίνει σε παρέες να προσβάλλει βάναυσα ένας άντρας την γυναίκα του και όλοι να παριστάνουν τους ενοχλημένους κατόποιν εορτής και απλά να μεταφέρουν τα γεγονότα. Και ζώα δέχονται επιθέσεις ειδικά σε χώρες που υπάρχουν αδέσποτα. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΑΝΟΙΧΤΑ. Οχι δεν θα μπλέξουμε αλλά ακόμη και αν μπλέξουμε αξίζει τον κόπο. Πρέπει όλοι μας Παιδιά, όσο μπορεί ο καθένας. Κι αν δεν μπορούμε μόνοι μας ζητάμε βοήθεια και ενημέρωση, το λέμε εκεί που πρέπει. Πρέπει να καταλάβουμε μια για πάντα πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη μας απέναντι σε όλα τα θύματα βίας, κάθε φορά που είμαστε αμέτοχοι μάρτυρες γινόμαστε συνένοχοι, τόσο απλά.
1.9.2019 | 09:38
Απίστευτο
Έχω συγκλονιστεί με τις τρεις αδερφές στην Ρωσία που σκότωσαν τον βασανιστή πατέρα τους. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες υπάρχουν πολλά άρθρα στο ίντερνετ γι' αυτό, απλά εξεπλάγην από τον τρόπο με τον οποίο η Ρωσία, μία τόσο ανεπτυγμένη και προηγμένη χώρα, αντιμετωπίζει τελείως αδιάφορα το θέμα της ενδοικογενειακήε βίας.Παράδειγμα, αυτές οι αδερφές. Ο πατέρας τους τις κακοποιούσε και τις βασάνιζε και ψυχολογικά και σωματικά. Κακοποιούσε και τη γυναίκα του, η οποία είχε πλησιάσει δειλά την ρώσικη αστυνομία, η οποία αδιαφόρησε εντελώς. Πιστεύουν λέει ότι η ενδοοικογενειακή βία είναι οικογενειακό ζήτημα και όχι κάτι με το οποίο πρέπει να ασχολείται το κράτος.Τώρα πάνε να βγάλουν και τις μικρες φόνισσες... Αν είναι δυνατόν. Κάτι τέτοιες στιγμές αναρωτιέσαι πόσο μπροστά τελικά έχει προχωρήσει ο πολιτισμός μας. Καταφέραμε να πάμε ως το φεγγάρι, αλλά μεταξύ μας δεν μπορέσαμε να τα βρούμε. Αλλά αυτή τη στιγμή κάποιος άνθρωπος, κάποιο παιδί υποφέρει, και όλοι αδιαφορούν.Ή απλά, κάτι τέτοιες στιγμές, νιώθεις λίγο πιο τυχερός που στην Ελλάδα δεν είναι τόσο άσχηματα πράγματα.
4
