ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν νιωθω ευτυχισμενη.Δεν μπορω να πω πως μου λειπει κατι.Ζω μια αξιοπρεπη ζωη,δεν ζω στην αυθονια αλλα δεν μου λειπουν βασικα πραγματα,οι γονεις μου με αγαπουν,περασα φετος στην σχολη που ηθελα τοσο πολυ και μαλιστα στη πολη μου,εχω φιλες,σε γενικες γραμμες σχεδον παντα πετυχαινω τους στοχους μου,μετα απο προσπαθεια φυσικα.Αλλα παρολα αυτα αισθνομαι κενη,πως η ζωη μου δεν ειναι γεματη ζωντανια.Οταν βγαινω εξω ανυπομονω να γυρισω σπιτι και οταν ειμαι σπιτι πνιγομαι,καθε μερα ειναι αχρωμη και παραλληλα νιωθω πως τα χρονια περνουν και πως δεν εχω κανει ολα οσα φανταζομουν πως θα εκανα "οταν μεγαλωσω".Ξερω πολυ καλα πως ανθρωποι πεινουν και υποφερουν και πως το να ειμαι καταθλιπτικη για λογους που ουτε εγω γνωριζω ειναι χαζο.Αλλα ετσι αισθανομαι.Δεν ξερω πως προκληθηκε αυτο το κενο μεσα μου,και πως να το κλεισω.