ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαβασα καπου αυτη τη φραση και ταυτιστηκα τοσο πολυ. Φανταζομαι κ πολλοι απο σας... Εχω βαρεθει να βγαινω με ανθρωπους και να νιωθω οτι το μυαλο τους δεν ειναι εκει, αλλα στο τι φωτογραφια θα ανεβασουν στορυ στο ινσταγκραμ ή στο να απαντησουν στο γκομενακι που τους εστειλε στο τιντερ,ή στο να μετρησουν τα λαικ σε φωτο που ανεβασαν. Και θα μου πειτε, δεν ειναι ολοι ετσι. Ε εγω παιδια μεχρι προτινος θεωρουσα οτι κανω παρεα με σοβαρα ατομα, με ατομα με στοχους, με προβληματισμους, οχι χαζοχαρουμενα που νοιαζονται μονο για το φαινεσθαι. Κ ομως ακομα και αυτοι οι ανθρωποι εχουν υποκυψει στη γοητεια αυτων των ηλιθιων σοσιαλ μιντια σε σημειο που η ζωη τους εκει μεσα ειναι σημαντικοτερη απο τη ζωη τους στον εξω κοσμο. Βλεπω ατομα απο τα οποια δεν το περιμενα ποτε να ανεβαζουν καθε μερα ηλιθιες φωτο στο ινσταγκραμ. Και δεν μιλαμε καν για φωτγραφιες που ειναι ρε παιδι μου ωραιες, πχ ενα τοπιο, ενα ομορφο στιγμιοτυπο. Τις περισσοτερες φορες ειναι φωτογραφιες με τα μουτρα τους, με τους καφεδες που πινουν κ αλλες τετοιες βλακειες. Δεν μπορω να καταλαβω πως σοβαρα ατομα θεωρουν οτι η αξια τους μετριεται με βαση το ποσα λαικ εχουν ή με βαση το ποσους followers εχουν. Δεν μπορω να συμμετασχω σε αυτη τη μοδα. Βγαινω εξω για να περασω καλα. Με ενδιαφερει να ακουσω τον ανθρωπο που εχω απεναντι μου, να μοιραστω τους προβληματισμους μου και να ακουσω τους δικους του. Δεκαρα δεν δινω αν θα μαθουν οι γνωστοι μου που βρισκομαι το συγκεκριμενο λεπτο, με ποιον και τι πινω. Οποιος θελω να ξερει που βρισκομαι, του στελνω ενα προσωπικο μηνυμα και του το λεω. Οι αλλοι δεν με ενδιαφερει να ξερουν ουτε ποσο πολυταξιδεμενη ειμαι, ουτε ποσο συχνα πηγαινω σε ωραια μαγαζια, ουτε τι ωραια φατσα που εχω. Δεν περιμενω να καταλαβω την αξια μου απο τα σχολια των αλλων. Εχω επιγνωση του τι ειμαι. Μπορει να μην ειμαι τελεια, αλλα τουλαχιστον δεν προσπαθω απεγνωσμενα να φανω τελεια στα ματια των αλλων.Σπανιες ειναι οι φορες που βγαινω πλεον και που περναω καλα. Γιατι πως να περασω καλα οταν πηγαινω για φαι και περιμενω δεκα λεπτα τον απεναντι μου να κανει φωτογραφιση του τι τρωμε, λες και δουλευει σε κανενα σαιτ που διαφημιζει μαγαζια. Πως να περασω καλα οταν βγαινω με φιλες μου και ξερω οτι ανεβαζουν φωτο για να τις δει ο νυν/πρωην και να ζηλεψει. Με κανουν να νιωθω οτι μονο γι' αυτο βγηκαν. Για να συλλεξουν φωτογραφικο υλικο. Μ' αρεσει τοσο πολυ να μιλαω με ανθρωπους, να αναλυουμε θεματα, να νιωθω οτι μετα τη συζητηση μας εμαθα κατι. Και πλεον σπανια μπορω να το κανω. Πλεον εχω καταληξει να βγαινω, να κανω ηλιθιες συζητησεις του στυλ "ποιο φιλτρο σ΄' αρεσει σε αυτη τη φωτο?", "μην ξεκινησεις να τρως ακομα, δεν βγηκε καλη η φωτο του φαγητου μας, κατσε να την ξαναβγαλω", "βγαλε με μια φωτο με θεα το ταδε σημειο" και μετα να φευγω. Κ να νιωθω οτι εχασα 2 ωρες απο τη ζωη μου για το τιποτα. Θα μου πεις μην βγαινεις με τετοιους ανθρωπους. Μα ελαχιστοι ειναι οι ανθρωποι που πλεον δεν ειναι ετσι. Κ δεν ειμαι 17 χρονων, ειμαι 26. Κ ψαχνω ματαια να βρω συνομηλικο ανθρωπο που να εχει μια στοιχειωδη ωριμοτητα που θα επρεπε να εχει στην ηλικια του. Δεν μπορω να δεχτω οτι η μοδα της εποχης ειναι το να γινονται ολοι γυρω μας αποβλακωμενοι. Δεν μπορω να δεχτω οτι τοσο μεγαλος αριθμος ανθρωπων υποκυπτει σε αυτη τη μοδα και δινει την "εγκριση" του στο να αποβλακωθει.