ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζω πάνω από δέκα χρόνια στην Αθήνα.Κατέβηκα κι εγώ σαν το χωριάταρο για να βγάλω λεφτά και να κάνω την καλή ζωή των αθηναίων,δηλαδή να πάω σε καμία συναυλία,κανένα θεατράκι,πράγματα που ούτε δέκα φορές δεν έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια.Από την πρώτη εβδομάδα τα βρήκα μπαστούνια με την κίνηση.Βρισίδια,άγχος,παρκάρισμα,μιλάμε κόντευα να τρελαθώ.Πήγα κατευθείαν και αγόρασα παπί.Συνηθισμένος από το χωριό μου ήταν πολύ δύσκολο να οδηγήσω παπί σε αυτό το χάος και πολύ επικίνδυνο επίσης.Τελικά τα κατάφερα ύστερα από πολύ κόπο.Τώρα πια περνάω ανάμεσα από τα πηγμένα αυτοκίνητα με ύφος καβαλάρη,είμαι πάντα πρώτος στο φανάρι,παρκάρω πανεύκολα χωρίς βρισίδια και χάσιμο χρόνου αλλά φοράω και το κράνος και το μπουφάν μου για το φόβο των Ιουδαίων.Δόξα τω Θεώ δεν έχω τρακάρει ποτέ τόσα χρόνια μέσα στο χαμό και την ταχύτητα.Έγραψα αυτή την εξομολόγηση για να ευχαριστήσω το παπί μου και να σας δείξω πως ποτέ δεν είναι αργά να αγοράσετε δίτροχο και να μην καταντήσετε ψυχασθενείς στα 50 μέσα στο αυτοκίνητο.Αν φοβάστε πάρτε μετρό ή λεωφορεία.Το αυτοκίνητο θα σας βγάλει την ψυχή,θα κάψετε ένα τάνκερ βενζίνη,θα σας χαλάσει,θα πάρετε οδική βοήθεια,θα κάνετε δέκα ώρες να παρκάρετε και θα αργήσετε και στο τέλος.Θυμάμαι μια χρονιά κοντά στα Χριστούγεννα που έριχνε πολλή βροχή και όλοι είχανε πάρει τα αμάξια τους για να πάνε για ψώνια.Μιλούσα με ένα φίλο μου που έκανε 2 ώρες από Κολωνάκι για να παρκάρει στο κέντρο για να πάει για ψώνια.Εγώ τι έκανα;Φόρεσα αδιάβροχο,πήρα το παπί και σε δύο ώρες είχα τελειώσει.Σε μερικούς μήνες την κάνω επιτέλους για επαρχία αλλά το παπί αυτό αν και παλιό θα το πάρω μαζί μου.Είναι παράσημο Street Fighter.Adiós.