ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με το αγόρι μου κοντεύουμε να κλείσουμε 1χρόνο..Να πω ότι είναι η πρώτη μου σχέση και είμαι 19.Θελαμε από καιρό ο ένας τον άλλον όμως αυτός ήταν σε άλλη σχέση, κι εγώ κώλωνα να το παραδεχτω οτι οντως τον θελω μεχρι και στον ιδιο μου τον εαυτο, ενώ μιλούσαμε και ξέραμε καλά και οι 2 πως δεν ήταν φιλικό! Με λίγα λόγια μια μέρα το πήρα απόφαση και του ξεκαθαρισα τα συναισθήματα μου, μου είπε κι αυτός ότι είναι αμοιβαίο Αλλά ήθελε λίγο χρόνο.Σε λιγότερο από μισό μήνα χώρισε και τότε αρχίσαμε να μιλάμε πιο πολύ κι εγώ ένιωθα πιο άνετα που πλέον δεν είχε κοπέλα Και είχε εστιάσει σε εμένα..ήμουν για αυτόν και αυτός για μένα ένα τεράστιο απωθημένο.Δεν αργήσαμε να τα φτιάξουμε..Στην αρχή όλα ήταν τέλεια, τηλέφωνα, ραντεβουδακια, "κατέβα 5 λεπτά να σε δω", κτλ κτλ ξέρετε! Ήξερα ανέκαθεν ότι είναι δύσκολος και ιδιόμορφος χαρακτηρας Αλλά ο χαρακτήρας του ήταν ένας από τους λόγους που τον ερωτεύτηκα , ήξερα ότι πρέπει να έχω υπομονή..Στους 11 μήνες τώρα που είμαστε μαζί έχουν αλλάξει πολλά, είναι λίγο κάπως αδιάφορος, μια κρύο μια ζεστή.. Για παράδειγμα ας πούμε στις 30 μέρες που έχει μήνας τις 20 θα είναι πολύ ουδέτερος και ψυχρός απέναντι μου και τις άλλες 10 θα είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος του κοσμου και όταν τον ρωτάω γιατί μου λέει είναι για να κρατάει ισορροπίες.Αυτο εμένα έχει αρχίσει λίγο να με κουράσει διότι εγώ από την 1η μέρα έπεσα με τα μούτρα και ανοίχτηκα σε αυτόν όπως δεν το είχα ξανακάνει ποτέ σε παρελθόν..Πλέον νιώθω ότι δίνω πάρα πολλά και παίρνω πίσω πολυ λιγότερα. Αυτό που στάθηκε αφορμή για να ζητήσω μια γνώμη από εδώ ήταν το χθεσινό που όλο το απόγευμα με έγραφε στα μηνύματα έλεγε ότι δεν έχει ούτε 2 λεπτά να με δει γιατί δεν προλάβαινε μιας και είχε κανονίσει να βγει Αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι είχε χρόνο και τον αξιοποίησε αλλιώς, έπειτα όση ώρα ήταν έξω συνέχισε να μην απαντάει και μετά έμαθα ότι καθοταν στην ίδια παρέα με μια πρώην του, τον παίρνω τηλέφωνο με υφάκι κι εγώ του λέω πως προέκυψε τώρα αυτό κτλ και του το κλείνω. Τέλος πάντων τα πολλά λόγια είναι φτώχια καταλήξαμε πάλι στο ότι εγώ φταίω και στο ότι ήταν ανώριμο αυτό που έκανα και ότι κάθονταν σε διπλανά τραπέζια και όχι μαζί κτλ κτλ! Πλέον σε κάθε καβγά καταλήγουμε στο ότι φταίω εγώ και με εχει κανει να το πιστεύω κι εγώ αυτό μέσα μου ότι όντως φταίω για όλα..Τώρα δεν ξέρω τι να κάνω να πάω απο το σπίτι του να μιλήσουμε και τι να του πω;