ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ειμαι 24 χρονων παρθενα.Απο κοινωνικη ανασφαλεια εχω πειστει πως δεν θα μπορεσω να κανω καποιον να θελει να ειναι μαζι μου μιας και θα ξενερωσει και γιατι οχι θα τον ξενερωσω κ εγω η ιδια με την ατσαλη συμπεριφορα μου..Κλασσικα ναι ολοι θεωρουν δεδομενο πως εχω προχωρησει λογω πεζων δεδομενων οπως η εμφανιση η διασκεδαση η ανεση και καλα στην επικοινωνια με ατομα του αντιθετου φιλου κλπΚαι ναι ντρεπομαι. Οχι επειδη δεν εχω κανει σεξ...ειχα αλλες προτεραιοτητες ισως,μου αρκουσε ισως το φλερτ και οι εξοδοι με φιλες ,τωρα ομως αυτο το θεωρω εμποδιο για μια γνωριμια ,παγωνω και δειχνω συγκρατιμενη στο φοβο πως θα ανεβασω τα στανταρ του και πως θα τον προκαλεσω για κατι παραπανω του μετριου και εγω απλα θα μαι ενα ρεζιλι.,ενα μετριο τιποτσα. Βαρεθηκα να ακουω πως δνε ειναι ντροπη,θα του το πεις κ αν κωλωσει δεν κανει,οχι ειναι λογικο.κανεις δε θελει να χασει τον χρονο του με κατι λιγοτερο αππ αυτο που περιμενει.,φορεβεραλοουννν ακομα και σε νεα ατομα που γνωριζω ιδρωνω στη σκεψη και μονο οτι μπορει να υποψιαστουν κατι. Βρισκω δικαιολογιες για να μην γνωρισω εστω ατομα δικα τους που εκδηλωνουν ενδιαφερον, σκαταα