ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν 5 χρόνια με ένα παιδί σε σχέση εκ των οποίων τα 2 ήταν εξ αποστάσεως.Απο την αρχή της γνωριμίας μας ένιωθα ότι θέλω να είμαι πολύ καιρό μαζί του.Ηταν έξυπνος,όμορφος στα ματια μου,καλό παιδί και γενικά με αγαπούσε πολύ.Στην αρχή της σχέσεις υπήρχαν θεματάκια (μηνύματα κλπ) με πρώην του, κάτι το οποίο κατάλαβε μετά από καιρό και δεν συνεχίστηκε. Τον πρώτο χρόνο με στήριξε πολύ καθώς έδινα πανελλήνιες. Ήταν δύσκολο να βρισκόμαστε επειδή μέναμε και μακρυά αλλά τα καταφέρναμε και είμασταν μέσα στα μέλια. Τα αποτελέσματα βγαίνουν και φεύγω να σπουδάσω. Στην αρχή λέγαμε ότι δεν υπήρχε νόημα να το κρατήσουμε αλλά τελικά αποφασίσαμε ότι θα τα καταφέρουμε. Εγώ κάθε τρεις και λίγο με την πρώτη ευκαιρία έπαιρνα ένα κτελ και βρισκόμουν στην αγκαλιά του. Προβλήματα υπήρχαν αρκετά όπως ζήλεια κυρίως γιατί έλειπε ο ένας στον άλλον. Εγώ περίμενα να έρχεται πιο συχνά να με βλέπει.Εκεινος ήθελε να εκφράζω πιο πολύ τα συναισθήματα μου και να κάνω υπομονή .Μετά από δύο χρόνια αποφασίζω ότι η σχολή δεν μου αρέσει καθόλου -εξ'αρχης δεν με εψηνε- και δίνω ξανά πανελλήνιες περνώντας στην πρώτη μου επιλογή.Οι αποστάσεις πλέον δεν μας χωρίζουν.Εκεί ήταν εκείνος και η σχολή που ήθελα,όλα έμοιαζαν τέλεια. Ένιωθα ήρεμη καθώς κανένας από τους δύο δεν χρειαζόταν να κάνει ταξίδι για να δει τον άλλον. Τα προβλήματα που είχαμε όμως μεγάλωναν όλο και πιο πολύ. Σταδιακά εγώ ξενέρωνα που δεν ήταν πολύ δραστήριος να κανονίσει να κάνουμε πράγματα και να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο. Εκείνος αντίστοιχα βέβαια είχε και μια δουλειά η οποία ήταν αρκετά απαιτητική και με είχε συνέχεια στο περίμενε. Είχε αρχίσει να μην επιδιώκει να βρισκόμαστε επειδή δεν είχε ούτε ελεύθερο χρόνο ούτε ελεύθερο σπίτι (έμενε με τους γονείς του).Κάποια στιγμή άρχισα να ρουτινιαζω και να μη νιώθω πλέον το ίδιο, του το είπα και χωρίζουμε. Εγώ στην αρχή ένιωθα μια ελευθερία και προχώρησα σχετικά γρήγορα και ενώ εκείνος έκανε αρκετές προσπάθειες να με προσεγγίσει πάλι εγώ ήμουν αρνητική. Περνάει ο καιρός και αρχίζει να μου λείπει,κάνω κινήσεις να τον προσεγγίσω χωρίς καμία ανταπόκριση εκείνος αυτή τη φορά. Οι κινήσεις αυτές επί ένα μήνα αδιάκοπα. Εκείνος λέει έχει βρει την ηρεμία του ακόμα και αν του λείπω. Εγώ νιώθω ότι αν θα συνεχίσω να επιμένω με μηνύματα και προτάσεις για να βγούμε θα καταντήσω κουραστική. Πρέπει άραγε να συνεχίσω και να το προσπαθώ ή να το πάρω απόφαση και να προχωρήσω;