ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ακολουθεί σεντόνι!! Σίγουρα θα πέσει κράξιμο και δικαίως.Έχω επίγνωση αυτών που κάνω λάθος. Το θέμα είναι γιατί δεν σταματάω? Αρχίζω: είμαι κάτω των 27 από μία οικογένεια που μετά βίας τα βγάζει πέρα στην επαρχία. Έχω σπουδάσει και μέχρι τώρα οι δικοί μου με στήριξαν όσο μπορούσαν παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε(προβληματα υγειας). ήμουν ανέκαθεν ανήσυχος άνθρωπος, μου αρέσει το διάβασμα , ήθελα πάντα να συνεχίσω σε μεταπτυχιακό επίπεδο κλπ. Παράλληλα έχω μια σχέση που μετράει 7μιση χρόνια τώρα. Δεν έχουμε πολλά κοινά , ωστόσο όσο σπούδαζα , την βγάζαμε μια χαρά. Αυτός δούλευε , εγώ φοιτήτρια, βρισκόμασταν όσο συχνότερα μπορούσαμε και περνούσαμε καλά. Δεν υπήρχε η καθημερινή τριβή στη σχέση, αν και κάποια δείγματα που εν τέλει καταλαβαίνω τώρα , υπήρχαν από τότε. όταν πήρα το πτυχίο μου και μη μπορώντας να αρχίσω αμέσως μεταπτυχιακό και μια νέα αρχή μόνη μου λόγω οικογενειακών προβλημάτων , οι συνθήκες έφεραν έτσι τα πράγματα που το πιο λογικό μετά από τόσα χρόνια σχέση ήταν να συγκατοικήσω με το αγόρι μου. Ήταν κάτι που και οι 2 θέλαμε,τον αγαπουσα και το ηθελα,όμως δεν ήμασταν έτοιμοι πρακτικά. τον ακολουθησα δλδ χωρις να εχω δουλεια και εν τελει περασαν οι μηνες ετσι να καθομαι να καθαριζω και να μαγειρευω και να ειμαι ολη μερα μονη μου σπιτι. αρχισα να αντιλαμβανομαι διαφορες στο τροπο σκεψης : οτι η γυναικα πρεπει να μενει σπιτι, να ακολουθει τον αντρα της, να σκουπιζει, να μαγειρευει.. αρχισαν καυγαδες! εγω εκανα τα παντα να δικτυωθώ σε μια μικρη πολη της επαρχιας , εψαχνα νυχτα μερα για δουλεια και ενιωθα ασχημα να επιβαρύνω τους γονεις μου χρηματικα απλα και μονο για να ειμαι με το αγορι μου. Ετσι μετα απο ενα χρονο αποφασισα να γυρισω στους γονεις μου και να ψαχνω απο εκει! ταυτοχρονα ο φιλος μου εριχνε ολη την ευθυνη αυτης της αποτυχιας μας ως ζευγαρι οπως ελεγε , σε μενα.αρχισα να του μιλαω για την αναγκη μου για μεταπτυχιακο και δουλεια, κατι που δεν καταλαβαινε και κοροιδευε. αρχισαμε να απομακρυνομαστε. και εκει ερχεται η δικια μου πουστια: όταν γυρισα σπιτι μου , ήρθε σε επαφη μαζι μου ο πρωην μου. ηταν κατι που προεκυψε αλλα το αφησα να συμβει. του εδωσα θαρρος , αρχισαμε να μιλαμε και φτανουμε τωρα κατι μηνες μετα να διατηρω ακομα επαφη μαζι του σε καθημερινη βαση χωρις να το ξερει ο φιλος μου. αρχισα να νιωθω πραγματα γι αυτον ειναι ηρεμος, καθολου εγωιστης και αισιοδοξος ανθρωπος , κατι αντιθετο απο τον φιλο μου. θα μου πειτε γιατι δεν χωριζω?? γιατι εχω αισθηματα, απλα το κακο ειναι οτι νιωθω δυνατα ασθηματα και για τους δυο. μετα απο καιρο ερευνας και ψυχικου κοπου κατεθεσα και τα χαρτια μου για 2 μεταπτυχιακα. βγηκαν τα αποτελεσματα του πρωτου και με απέρριψαν. επεσα σε καταθλιψη. ο φιλος μου πουθενα! ημουν ενα μηνα κλεισμενη μεσα. με βοηθησε να ξεφυγω απ αυτο ο 2ος. ετσι μην εχοντας κατι αλλο να κανω εφυγα στα καπάκια για σεζον σε ξενοδοχειο. ηταν ότι δυσκολοτερο εχω κανει! η επικοινωνια με το αγορι μου ηταν μηχανικη ενώ με τον 2ο εβλεπα διαθεση να μιλαει μαζι μου και μεχρι που ηρθε στο μερος που ημουν για να με δει! ΝΑΙ ΞΕΡΩ ηταν κερατο κανονικο. ποτε δεν πιστευα οτι θα εκανα κατι τετοιο ποσο μαλλον σε ανθρωπο ποι νοιαζομαι. γυρισα απο σεζον γιατι βγηκαν αποτελεσματα του 2ου μεταπτυχιακου και με δεχτηκαν. τωρα το αγορι μου θελει να παμε μαζι σε εκεινη την πολη και να συγκατοικήσουμε ξανα. αυτο για μενα ειναι σαν να ξανα κανω το ιδιο λαθος με τοτε, γτ δεν υπαρχουν οι καταλληλες βασεις. τωρα υπαρχει και ενα δευτερο προσωπο. τα εχω κανει σκατα! υπευθυνη ειμαι εγω. δε τα γνωριζει κανεις ολα αυτα τοσο καιρο τα κουβαλαω μεσα μου. ομως πρεπει κατι να γινει δε παει αλλο αυτη η κατασταση. οι 2 αυτοι ανθρωποι δεν θα μαθουν ποτε τιποτα ,οπως και αν καταληξω με τον ενα ή τον αλλο, εγω ομως θα το κουβαλαω παντα μεσα μου... πρεπει να αποφασισω πως συνεχιζω με τη ζωη μου...