ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω..αρχικα είμαι 21 ετών αρραβωνιάσμενη και μεγάλωσα σε μια οικογένεια αποτελούμενη από 6 άτομα κι εγώ να είμαι η ποιο μικρή και όπως φαντάζεστε με είχαν πολύ της προσοχής. Δηλαδή φανταστητε ήμουν 17,18 χρονων και δεν με άφηνε ο πατέρας μου να πάρω το λεωφορείο να πάω μέχρι την φίλη μου επειδή φοβόταν. Δεν έχω ζήσει σχεδόν τίποτα ούτε έχω βγει παρά πολύ δεν είχα και πολλές φιλίες και κάποιες που είχα όλο δεν μπορούσαν να έρθουν και τέτοια και είμαι πίσω από κοινωνική ζωή. Εν τέλει γνώρισα τον σύντροφό μου..τωρα πως τον γνώρισα είναι άλλη ιστορία αφήστε γιατί θα ξημερώσουμε..και τον ακολούθησα στον τόπο που μένει. Βέβαια με μεγάλες δυσκολίες οι δικοί μου δεν θέλανε μας βάζανε πολλά εμπόδια και ακόμα μας βάζουν και ο δικός μου δεν τα δέχεται αυτά..λογικο βέβαια..αλλα κι εγώ ανέχομαι αλλά από τους δικούς του που δεν μπορώ να τα παλέψω τεσπα. Που θέλω να καταλήξω επειδή με έχουν μεγαλώσει πολύ στην γυάλα και ήμουν πάντα προσκολλημενη πάνω τους και τους αγαπώ πολύ φοβάμαι ότι θα τους χάσω και ότι αν θα γίνει κάτι με τον άνθρωπο μου θα μείνω στον δρόμο και ότι δεν θα μου ξαναμιλήσουν και τέτοια. Που βασίζομαι και το λέω αυτό? Το λέω γιατι μου είχε πει μια φορά η αδερφή μου αφού έκανες την επιλογή σου να είσαι με αυτόν τον άνθρωπο να πάρεις τις ευθύνες και αν χωρίσει να μην μου χτυπήσεις την πόρτα. Και ο σύντροφος μου έχει καταλάβει τον φόβο μου και μαλώνουμε γιατί μου λέει εσένα άμα σου πουν οι δικοί σου ότι δεν σου ξαναμιλάνε θα με παρατήσεις. Δεν είναι έτσι τον αγαπώ πολύ δεν θα τον παρατήσω απλά τους αγαπώ και αυτούς και νιωθω κάπως όταν σκέφτομαι ότι μπορεί να με αφήσει μια μέρα και να μείνω στον δρόμο γιατί μένω μακριά από την πόλη μου και από τους δικούς μου. Να μου πεις τώρα το θυμήθηκες όχι απλά τον αγαπάω θέλω να είμαι μαζί του να κάνουμε οικογένεια αλλά να έχω και την στήριξη των δικών μου είμαι παράλογη?? Δεν σημαίνει όμως ότι θα χωρίσουμε αλλά όσο να ναι οι εποχές έχουν αλλάξει δεν ξέρω ίσως εγώ δεν τα σκέφτομαι σωστά..