ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε υποτίθεται 4 μήνες σε σχέση από απόσταση δύο διαφορετικών χωρών... Χωρίς να μπορούμε να έχουμε χρόνο για να συναντηθούμε και να είμαστε σίγουροι ότι ταιριάζουμε... (εγώ έχω περισσότερο χρόνο και πρέπει να πηγαίνω εγώ να τον βρίσκω κυρίως)Ήδη 6 απόστασης και άλλος ένας χρόνος που πρέπει να περιμένουμε να τελειώσει τη σχολή... Τα νεύρα και τα όρια της αντοχής μου φτάνουν στο τέρμα...δεν αντέχω την τόσηηηηη αναμονή και δεν ξέρω εάν ταιριάζουμε γιατί έχω δει σκηνικά περίεργη ζήλιας και κτητικότητας πράγματα τα οποία δεν παραδέχεται..την Δευτέρα έχω κλείσει δύο μέρες να πάω να τον δω (εισιτήρια για την χώρα του) είμαι λίγο χάλια..... Γιατί η λογική λέει δεν αντέχω να περιμένω τόσο πολύ για να ξεκινήσουμε ουσιαστικά να γνωριζόμαστε μετά από ένα χρόνο.... (έχουμε συναντηθεί 3 φορές στους 6 μήνες που έχουμε βρει δείγματα ότι δεν σκεφτόμαστε το ίδιο και έχουμε κάνει δυνατούς καυγάδες ακόμα και στις ελάχιστες συναντήσεις ήθελε να του δίνω την απόλυτη προσοχή και με τεσταρε πόσο τον υπολογίζω.. ).... Τι να κάνω να πάω έστω για τελευταία φορά τη Δευτέρα να τον δω και ότι γίνει? Η αφού τα βλέπω δύσκολα τα πράγματα να μην πάω καθόλου? (άλλοι λένε πάνε να μιλήσετε από κοντά) αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα βοηθήσει τελικά.... Αυτός περιμένει να κάνω τέτοια θυσία για έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζω.... Να τον περιμένω ενάμιση χρόνο συνολικά και μετά να δούμε εάν θα έρθει να μείνει μαζί μου... Επίσης κρατάει μια σχέση μόνο με μήνυματα.. Του έχω κάνει πολλές φορές παρατηρήσεις να με παίρνει τηλέφωνα να ανοίγει κάμερες το έλεγα το έκανε την επομένη ημέρα και μετά πάλι στα μηνύματα μόνο μηνύματα... Δηλαδή λέω εσύ τι κάνεις ακριβώς για εμάς? Δεν λέω ότι δεν υπήρχε επικοινωνία αλλά μηνύματα. Κουράστηκα πραγματικά... Νιώθω μόνη πολύ μόνη. Κάποιες φορές που χωρίσαμε ήμουν χάλια και τώρα είμαι αλλά το προτιμώ χάλια και χωρισμένη πάρα χάλια και να είμαι σε αναμονή και ταλαιπωρία για άλλο ένα χρόνο. Και τώρα επειδή το αποφάσισα ουσιαστικά θα πήγαινα στη χώρα του και μετά θα χώριζα αλλά δεν αντέχω τέτοιο πράγμα να κάνω αλήθεια... Και δεν θέλω και να το αντέξω.... (α να πω επίσης ότι και συζητήσεις για το μέλλον ανοίγω μόνιμα εγώ και επίσης αν θυμώνει κάνει μούτρα και πρέπει να περιμένω να ξεθυμωσει δείγματα έντονης ζήλιας και κτητικότητας οκ είναι καλό παιδί αλλά και? Με έχει βάλει αρκετές φορές να απολογηθώ για τις πράξεις μου για χαζούς λόγους για αυτόν σοβαρούς) δεν θα πάω είμαι 99% σίγουρη... Πρέπει να λήξει αυτό. Εσείς πως το βλέπετε?