ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 24, και εδώ και 6 χρόνια με έναν υπέροχο άνθρωπο 30 ετών. Ο άνθρωπος μου λοιπόν, μεγάλωσε σε πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες καθώς οι γονείς του ήταν χωρισμένοι κ κάνεις απ' τους δυο ουσιαστικά δεν τον ήθελε. Οπότε μια τον έδιωχνε ο ένας, μια ο άλλος, και τον χειραγωγουσαν, πράγμα που τον έκανε να νιώθει αδύναμος και φοβισμένος. Απ' τη στιγμή που γνωρίστηκαμε μέχρι και τώρα έχει κάνει τεράστια αλλαγή στη ζωή και τον εαυτό του, και τον θαυμάζω για όσα έχει καταφέρει πλέον παρά τις δυσκολίες. Το πρόβλημα είναι ότι δε μπορούμε να νοικιάσουμε σπίτι κ να σταθούμε στα πόδια μας λόγω σοβαρών οικονομικών προβλημάτων. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η μάνα του. Έχουν κάκιστη σχέση, και συμπεριφέρεται σα να τον μισεί. Δημιουργεί συνεχώς προβλήματα και σε συνδυασμό με κάποια ψυχολογικά θέματα που μάλλον έχει λόγω κατάχρησης ηρεμιστικών, η κατάσταση έχει ξεφύγει. Μέναμε οι δύο μας σε ένα σπίτι δικό της που μας έχει παραχωρήσει η ίδια, και ξαφνικά μέσα σε λίγες μέρες μας έκανε εξώδικο, μας πέταξε έξω και πλέον φιλοξενουμαστε σε φίλους. Έχω θυμώσει πάρα πολύ, έχω δυσκολευτεί ακόμα περισσότερο και για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω να μισώ άνθρωπο. Νιώθω άσχημα που το γράφω, αλλά έτσι είναι. Και στην ίδια κατάσταση είναι και ο φίλος μου. Κλαίω καθημερινά εδώ και ένα μήνα, αν και η όλη σκατεβια φάση μαςμζι της κρατάει 3 χρόνια με το τελευταίο διάστημα να είναι τι χειρότερο όλων. Θυμώνω, και σκέφτομαι ότι θα χωρίσω αν χρειαστεί προκειμένου να ησυχάσω, αλλά ούτε κι αυτό μου κάνει γιατί τον αγαπάω πολύ τον άνθρωπο ων μου κι έχουμε περάσει τόσα κ τόσα μαζί. Επίσης η γυναίκα είναι και λίγο παρανοϊκή πχ μας ψάχνει κ μας βρίσκει όπου κι αν είμαστε κ μετά ουρλιάζει στο δρόμο, λέει ότι είμαστε ψυχοπαθεις κ κάτι τέτοια κ μετά πέφτει κάτω κ κλαίει κ γενικά κάνει διαφορα ότι να ναι πράγματα.. Να την πάνε σε ψυχιατρείο δεν υπάρχει περίπτωση, γτ αν την πάμε θα μπλέξουμε χειρότερα και θα τη φορτωθούμε κιόλας.. δύναμη θέλω, δύναμη. Για να φύγω ή να μείνω και να το αντιμετωπίσω χρειάζεται δύναμη...