ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάνε δύο χρόνια από την τελευταία χημειοθεραπεία που έκανα. Τα πράγματα σε κάθε επανέλεγχο είναι άριστα. Μάλιστα κατάφερα να μην το σκέφτομαι καν και προχωράω στη ζωή μου λες και δεν μου συνέβη ποτέ. Κάποιες φορές όμως συμβαίνουν κάποια πράγματα που σε βάζουν σε σκέψεις και σε γυρνάνε πίσω. Ένα από αυτά είναι ο φόβος του να με θεωρήσουν τελειωμένο.Γνώρισα μια κοπέλα με την οποία ένιωσα πολύ όμορφα. Προχώρησε η γνωριμία σε σχέση και τελικά θεώρησα σωστό να της αναφέρω αυτό το θέμα υγείας που αντιμετώπισα. Όχι έτσι στα ξεκάρφωτα αλλά έπειτα από μια συζήτηση που είχαμε για το παρελθόν μας. Με το που το άκουσε πάγωσε. Έπειτα κατάλαβα ότι άλλαξε η συμπεριφορά της απέναντι μου. Πέρασαν δύο εβδομάδες και συμπεριφερόταν σαν να γνώρισα άλλον άνθρωπο. Τελικά μου ζήτησε να χωρίσουμε επειδή όπως είπε αν πήγαινε για γάμο η σχέση μας δεν θα ήθελε να ξέρει ότι υπάρχει το ενδεχόμενο να μου ξανασυμβεί κάτι. Όπως επίσης με το θέμα εγκυμοσύνης θα υπήρχε ένα πρόβλημα.Την καταλαβαίνω ωστόσο. Δεν της κρατάω κακία. Όταν επιλέγεις τον άνθρωπο που θέλεις δίπλα σου, τον επιλέγεις με βάση τα δικα σου κριτήρια. Αυτά ήταν τα κριτήρια της και τέλος.Έπειτα στο θέμα της δουλειάς υπάρχουν αντίστοιχα ζητήματα. Π.χ. όταν υπέγραψα σύμβαση ορισμένου χρόνου στο δημόσιο για μια συγκεκριμένη εργασία, έπρεπε να περάσω κάποιος ιατρικές εξετάσεις. Μόλις η γιατρός είδε το ιστορικό μου, μου έκανε κάποιες ερωτήσεις και έπειτα ζήτησε επιπλέον εξετάσεις. Μάλιστα δίπλα της ήταν και η βοηθός νοσηλεύτρια η οποία απορώ πως πήρε το πτυχίο της επειδή φοβήθηκε μήπως η κακοήθεια είναι μεταδοτική.Στον ιδιωτικό τομέα ακόμα δεν κατάφερα να δουλέψω αν και κάθε μέρα στέλνω βιογραφικά αλλά είμαι πολύ σκεπτικός με το τι θα συμβεί σε περίπτωση που το δουν στο ιστορικό μου. Θα μου αρνηθούν την δουλειά ή θα βρουν ψεύτικη δικαιολογία;Είμαι πλέον υγιής. Έχω ξεπεράσει τον κίνδυνο και άλλο δεν εντοπίζεται ο καρκίνος μέσα μου. Το αν υπάρχει ενδεχόμενο να μου συμβεί κάτι στο μέλλον κανείς δεν το ξέρει. Το μόνο που μπορεί να μιλήσει είναι οι στατιστικές που έχουν γίνει σε άτομα που πέρασαν την αντίστοιχη νόσο. Υπάρχουν άτομα που έζησαν μέχρι τα βαθιά τους γεράματα χωρίς να τους έχει ξανασυμβεί το παραμικρό, υπάρχουν και άλλοι που τους ξαναβρήκε η αρρώστια πάνω στην 5ετία και μάλιστα με χειρότερη μορφή.Το θέμα όμως είναι ότι ενώ προσπαθώ να συνεχίσω τη ζωή μου σαν φυσιολογικός άνθρωπος, πάντα ζω με τον φόβο ότι σε περίπτωση που αποκαλυφθεί αυτό που είχα θα χάσω την ευκαιρία να ζήσω όπως όλοι οι υπόλοιποι. Να εργαστώ όπως οι άλλοι, να ερωτευτώ όπως οι άλλοι, να με αγαπήσουν όπως οι άλλοι. Δεν χρειάζομαι συμπόνια, ούτε τρομαγμένα βλέμματα. Ούτε χαρακτηρισμούς ότι πέρασα πόλεμο.Τον αληθινό πόλεμο τον περνάω τώρα. Ο κοινωνικός θάνατος είναι χειρότερος από τον βιολογικό.Αν από έναν άνθρωπο αφαιρέσεις το δικαίωμα να αγαπήσει, να αγαπηθεί και να εργαστεί, τότε αυτός όντως θα καταλήξει άρρωστος.