ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δίλημμα ίσως ανήθικο αλλά δεν ξέρω από ποια πλευρά είναι περισσότερο ανήθικο. Προέκυψε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας στον φίλο μου που ήταν αποτέλεσμα μεταξύ άλλων στρες που τράβαγε για να ξεπληρώσει τα σεα και τα μεα των γονιών του..... Όχι δικά του. Οι γιατροί του εξήγησαν ότι στο εξής δεν θα πρέπει να ξανασχοληθει με τη δουλειά που έκανε και την έκανε με Τους γονείς του. Το δέχτηκε...Στην αρχή...Εγώ στο μεταξύ ζούσα σε μια αιώνια αναμονή πότε θα ξεμπερδέψει, πότε θα βρει χρόνο για εμάς, πότε το ένα ποτέ το άλλο.....Φτάσαμε στο σημείο μηδέν....Μαζί του κι εγώ προφανώς...Ελπίζοντας πως θα έχουμε την ευκαιρία έστω και μελλοντικά να χτίσουμε από το μηδέν όλα όσα στερήθηκαμε....Στέκομαι δίπλα του βράχος. Μέχρι που σήμερα μου είπε ότι μόλις γίνει καλά (το οποίο δεν είναι και σίγουρο) θέλει να αφιερώνει ένα τριήμερο στους γονείς για να τους βοηθάει με τη δουλειά γιατί "Έλα μωρέ, τι θα πάθει για τρεις μέρες". Οι γιατροί ήταν ξεκάθαροι....Εγώ δεν μίλησα όταν στις αρχές αποφάσισε να τελειώσει με αυτά γιατί όλα πήραν τη ροπή που έπρεπε να πάρουν ακόμα κι αν αυτό έγινε βίαια μέσω μιας ασθένειας. Όταν το άκουσα αυτό σήμερα όμως σκέφτηκα το εξής κι ας με συγχωρέσει ο Θεός. Σκέφτηκα να τον χωρίσω. Γιατί περνάω τον δικό μου Γολγοθά μαζί του κι αντί να υποστηρίξει εμένα και το μέλλον μας, κοιτάζει να βοηθήσει αυτούς που τον πάτησαν κάτω και τον φόρτωσαν με Ευθύνες τους. Κι ας είναι οι γονείς του..... Έπρεπε να τα βάλει κάτω και να τα μετρήσει.....Να με υπολογίσει πρώτα απ όλους εμένα που έχω κάνει το νοσοκομείο πρώτο σπίτι μου και την καρέκλα κρεβάτι μου... Ένιωσα ανύπαρκτη...Πληγωθηκα... Εχω παρατήσει τη ζωή μου για να είμαι δίπλα του και ξέρω ότι ξέρει πως είμαι πηγή δύναμης του, αλλά.... Κι εγώ; Κι εγώ τι; Κι εγώ δεν έχω άποψη και δικαιώματα σε όλο αυτό πάρα μόνο συναισθηματική υποχρέωση να τον στηρίζω βουβα; Νιώθω φρικτά που με έβαλε σε τέτοιες σκέψεις.... Αν τον αφήσω τώρα μπορεί η θεραπεία του να μην αποδώσει Και το ξέρω... Αν δεν τον αφήσω υπάρχει η περίπτωση να έχω περάσει μια κόλαση για χρόνια για έναν άνθρωπο που απ ότι φαίνεται έχει σκοπό να με κρεμάσει...Εμένα, τον μοναδικό άνθρωπο που τον στηρίζει και τον αγαπάει χωρίς να έχει κανένα όφελος...Κι ίσως πρέπει να λάβει την αγάπη και την υποστήριξη τώρα που την χρειάζεται από εκείνους που αποφάσισε ότι θέλει να στηρίξει και στήριζε μια ζωή..Αν τον χωρίσω τώρα ίσως αυτό σημάνει άσχημα πράγματα Λόγω κακής ψυχολογιας.... Αν περιμένω τότε ίσως αυτό σημάνει το τέλος του δικού μου δικαιώματος για μια ευτυχισμένη ζωή... Ζώντας όλα αυτά αυτό είδα. Δεν έχει άλλο από το σήμερα και το τώρα... Έκανα υπομονή χρόνια και χρόνια σε διάφορα. Αλλά πρώτη φορά νιώθω τόσο ικανή να φύγω μετά από τέτοια αχαριστία απέναντι μου...Και ταυτόχρονα ντρέπομαι γι αυτές τις σκέψεις μου. Οπότε τι κάνω;